ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Το lifestyle πέθανε. Παλιά όχι τώρα που χώρισε ο Μπαλατσινός. Ούτε τότε που πιάσανε τον γλείτσα τον κομιστή με τα εκατομμύρια στο πορτ- μπαγκάζ στα σύνορα της Ελβετίας ή και γω δεν ξέρω που αλλού.

Πέθανε ακόμη και πριν τους αγώνες των Θανοκεντέρη και Πυρροϊακώβου. Με τις φλόγες τις τεράστιες και τις πυρκαγιές απ’ τα πυροτεχνήματα της Ιωάννας Φραγκοπούλου-Μποτοξάκη.

Απλά έχουμε τη φόρα του «για μια μούρη ζούμε» που ήταν η ελεύθερη απόδοση του «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή».

Το lifestyle πέθανε όχι γιατί απομυθοποιήθηκαν όλοι οι καραγκιόζηδες που το έκαναν θρησκεία ούτε
γιατί ο Νίκος Ρίαλ ανακάλυψε την επανάσταση του κομαντάντε Αλέξη. Πέθανε γιατί δεν έβγαιναν τα νούμερα. Τι να κάνουμε; Η αριθμητική είναι σκληρή, δεν χωρεάει ούτε συναισθήματα, ούτε παρερμηνίες. Ρώτα και τα παιδιά που έγραψαν σήμερα μαθηματικά στις πανελλαδικές.

Και εξηγούμαι: Δε θα πάω σε πολυτέλειες ούτε σε κραιπάλες. Ένα διαμέρισμα 80 τετραγωνικά με δυο μπάνια. Λαϊκάντζα σε λέω. Με μια μικρή αποθηκούλα στο υπόγειο και μία θέση πάρκιν καβάτζα στην πυλωτή. Ένα αυτοκίνητο. Ένα λέω όχι δύο. Ας είναι 1600άρι κορεάτικο SUV γιαλαντζί που πα να πει μπροστοκίνητο. Και ένα μηχανάκι. Μηχανάκι είπα αδερφέ, όχι VStrom. Δηλαδή μιλάω για απλά, καθημερινά πράγματα. Ωραία;

Τώρα κάνε έναν πολλαπλασιασμό επί του πληθυσμού της γης αλλά δια τέσσερα υποθέτοντας ότι αυτά είναι αποδεκτά όχι ανά άνθρωπο αλλά ανά φαμίλια. Αμέσως μετά κάνε την υπόθεση πόσα λεπτά της ώρας θα αντέξει ο πλανήτης με όλα αυτά επάνω του.

Που θέλω να καταλήξω; Στο συμπέρασμα ότι πρέπει να το πάρω αλλιώς. Δε βγαίνουν τα νούμερα όσο και να τα τραβήξω. Γι αυτό κατέβηκα στο υπόγειο. Έψαξα λίγο, όχι πολύ και βρήκα το παλιό μου ποδήλατο. Το παλιό είπα. Αυτό με τα δίχρωμα λάστιχα και τον νίκελ προφυλακτήρα της αλυσίδας. Το τράβηξα ένα ξεσκόνισμα, ένα ξεσκούριασμα κι ένα λάδωμα και του πήρα δώρο και δυο καινούριες σαμπρέλες με βαλβίδες αυτοκινήτου. Και τωρα κάνω βόλτες. Και τις δουλιές μου μ’ αυτό τις κάνω. Εντάξει, πήρα και μια κλειδαριά για το φόβο των κλεφταραίων αν και είναι τόσο παλιό που δεν γυαλίζει στο μάτι κανενός.

Δεν ξέρω πόσο έχει το λίτρο η αμόλυβδη και δεν πληρώνω τέλη κυκλοφορίας. Μιαν ασφάλεια ποδηλάτη έκανα μόνο για να ‘χω το κεφάλι μου ήσυχο μέσα στο κράνος και των άλλων ησυχότερο.

Τι ωραία που κυλάει ανάμεσα στ’ αυτοκίνητα δε φαντάζεσαι. Και πόσο γρήγορα τελειώνω τις δουλειές μου. Και βουρ μετά στην νέα παραλία να βολτάρω. Ζωάρα σε λέω.

Φτιάξε το παλιό σου ποδήλατο καρντάση. Το παλιό όμως. Γεμίσαμε σκελετούς από ανθρακόνημα,υδραυλικά δισκόφρενα και μαουντενμπάικ με τριάντα ταχύτητες. Η ζωή είναι απλή. Τελεία.

                                                                                 Φώτης Βεζυργιαννίδης

photo by: Fotis Vezirgiannidis