ΜΑΜΑ, ΓΕΡΝΑΩ;;;

Κουράστηκα μαμά… Με κούρασαν οι ταμπέλες, τα πρέπει, τα μη, τα δήθεν, τα καθώς πρέπει! Να είσαι καλό παιδί! Να είσαι επιμελής! Να ακούς τους δασκάλους σου! Να σέβεσαι τους μεγαλύτερούς σου! Να μην νιώθεις φθόνο και ζήλια! Να σκέφτεσαι καλοπροαίρετα! Να μην σκέφτεσαι το κακό! Να προσέχεις τις παρέες σου! Να μην αντιμιλάς στους ανωτέρους σου! Να αγαπάς ανιδιοτελώς! Να δίνεις το 100% στη δουλειά σου, σαν να ήταν δική σου η επιχείρηση! Να πατάς γερά στα πόδια σου! Να μην εκμεταλλεύεσαι! Να είσαι καλή νοικοκυρά, σύντροφος, μητέρα! Να φροντίζεις το σπιτικό σου! Να λειτουργείς σαν ασπίδα γα την οικογένειά σου! Να στηρίζεις τους ανθρώπους, που σε έχουν ανάγκη! Μα πώς τα καταφέρνεις όλα αυτά βρε μαμά; Πώς τα κατάφερες εσύ; Και πώς συνεχίζεις να τα πιστεύεις όλα αυτά βρε μαμά;
Αφού, όλοι γύρω, σαν άγρια θηρία, περιμένουν το επόμενο θήραμά τους για να το κατασπαράξουν! Και αν είμαι εγώ το επόμενο μαμά; Φοβάμαι μαμά! Δεν είναι τούτος ο κόσμος μια υποδειγματική κοινωνία, όπως νόμιζες μαμά! Είναι μία ουτοπία μαμά με κρυμμένες φιγούρες στο φόντο της. Και όλα αυτά που με έμαθες, δεν γίνεται να τα εφαρμόσω!!! Πρέπει να ατσαλωθώ, να βάλω πανοπλία! Να μην με αγγίζει τίποτα!!! Είναι αναπάντεχα σκληρά στον έξω κόσμο μαμά! Κανείς δεν νοιάζεται για τον άλλον, κανείς δε θα σου απλώσει το χέρι για να στηριχτείς, κανείς δε θα ανοίξει την αγκάλη του για να κρυφτείς και να κλάψεις! Όλοι είναι εκεί γύρω και όλοι απέχουν!! Βλέπεις έμαθα με το δύσκολο τρόπο, ότι οι προσδοκίες και οι ελπίδες σε ακινητοποιούν, σε βάζουν σε μια αναμονή που γίνεται συχνά η φυλακή σου! Θυμάσαι τότε μαμά; Κουράστηκε η ψυχή μου μαμά! Πολλά τα χρόνια που έσπρωχνα τοίχους να γκρεμίσω. Ίσως να ράγισα μερικούς μα πονάνε τα χέρια μου πια. Πολλά τα βουνά που ανέβηκα και με πονούν τα πόδια. Μόνο τα μάτια κρατάνε μια σπίθα, μια ελπίδα πως όλη αυτή η διαδρομή δεν πήγε χαμένη. Και η καρδιά… Η καρδιά, χτυπάει ακόμη δυνατά για κάθε τι καινούριο. Γι’ αυτό το καινό, που υπόσχεται πως θα ‘ρθει, ν’ αλλάξει τον κόσμο!

Κουράστηκα μαμά, γερνάω μαμά… Στα μάτια τα δικά σου θα είμαι πάντα το μικρό! Μα κοίτα με… εγώ γερνάω μαμά! Και εκείνη η άσπρη τρίχα, που έκανε την εμφάνισή της και γελάς που με βλέπεις να την κοιτάζω ώρες στον καθρέφτη!!! Γιατί γελάς μαμά; Αφού σου είπα… δεν είναι η άσπρη τρίχα που λένε «ευτυχία είναι», γιατί αυτή δείχνει το χρόνο που περνά. Και δεν ξέρω, αν… ο χρόνος που περνά, σημαίνει ευτυχία! Και εσύ μου λες ωριμάζεις, μεγαλώνεις πια!! Μα εγώ σιγοψιθυρίζω: γερνάω μαμά! Και έχω και κάποιες ρυτίδες. Αυτές στην μέση των φρυδιών είναι από σκέψη και στεναχώρια. Και θυμάμαι να μου λες «μην κατσουφιάζεις», θα κάνεις ρυτίδες! Και δεν τις θέλω αυτές τις χαραγματιές πάνω μου μαμά. Και αγόρασα κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, κρέμα ενυδατική, κρέμα για τα μάτια. Και είναι όλες αχρησιμοποίητες στο ράφι. Δεν μπορούν να κάνουν κάτι μαμά!! Και εγώ σου φωνάζω… Κοίτα μαμά! Γερνάω! Να ζήσω ελεύθερα θέλω μαμά! Να ανασάνω! Να επιτρέψω στη ζωή να καθρεφτίζεται στα μάτια μου, στο χαμόγελο μου, στην κάθε μου κίνηση! Να αγαπάω τις ρυτίδες μου και να με αγαπάνε κι αυτές! Εξάλλου, μου χαρίζουν χάρη, γοητεία! Να μην τρέχω πια να προλάβω το χρόνο. Να μην ασχολούμαι καθόλου μαζί του. Και όσο τον ξεχνάω, να με ξεχνάει και εκείνος Να απολαμβάνω τον εαυτό μου, το σώμα μου, τους ανθρώπους γύρω μου, τις μυρωδιές των μπαχαρικών, τη γεύση των εσπεριδοειδών που συνθέτουν τη γλύκα του κρασιού μου, τις φλόγες στο τζάκι, τον ήχο της βροχής, τον αέρα που μου ανακατεύει τα μαλλιά, τον παφλασμό των κυμάτων. Να σεργιανώ στα μονοπάτια της ζωής αγέρωχα, χωρίς φόβο, τύψεις και ενοχές! Και μην ανησυχείς για μένα, που δεν υπηρετώ τον καθωσπρεπισμό για τους άλλους. Είμαι καθαρή και εσωτερικά μαμά, είμαι καθωσπρέπει πρώτα απ’ όλα για μένα. Ζω για μένα, ζω για το τώρα, ζω και απολαμβάνω το καθετί ελεύθερα πια! Και επιτρέπω με χαρά στο χρόνο να με γεμίζει εμπειρίες, να με γεμίζει ρυτίδες… Γι’ αυτό σου λέω, ΦΟΒΑΜΑΙ, μαμά! Δεν ΦΟΒΑΜΑΙ, μαμά! ΘΑ ΓΕΡΑΣΩ ΜΑΜΑ;; Τι κάνω τελικά, μαμά;

                                     Βαλεντίνα Γεωργιοπούλου