ΚΕΡΤ//ΓΙΟΥΛ

Λένε ότι είναι ωραία να βαδίζεις προς το τέλος. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που δεν ξέρει κανείς να πει με σιγουριά. Για κάποιους ανθρώπους όμως, απλά το ξέρεις, το νιώθεις, πως όντως έτσι είναι. Είναι καλύτερο το τέλος, το μετά. Το hidden track του δίσκου της ζωής τους. Ο Cobain, τον οποίο συνηθίζουμε να γράφουμε και να θυμόμαστε τέτοιο καιρό κάθε χρόνο, για τις δύο πιο σημαντικές ημερομηνίες της ζωής του, είναι μία τέτοια περίπτωση. Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν ίχνος ανοχής για τίποτα διαφορετικό γύρω τους. Με ενοχλούν, ακόμα και στο οπτικό μου πεδίο.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για τη ζωή. Κάποιοι τη ζουν και νιώθουν πως βλέπουν ένα γλυκό ακριβό
και fancy στη βιτρίνα ενός κυριλέ ζαχαροπλαστείου. Ωραίο, χρωματιστό, εύγευστο, απολαυστικό, αλλά "όχι για μένα". Τόσο μα τόσο απλά. Οι άνθρωποι που αυτοκτονούν, όπως και να το κάνουμε, έχουν αυτό το δικαίωμα. Πέρα από θρησκειολογικές και κοινωνικές αναλύσεις, είναι η δική τους προσωπική υπόθεση αυτό το σάλτο. Όταν έσβησε ο Kurt δεν υπήρχε μέσο κοινωνικής δικτύωσης - thank God for that - γιατί θα είχε πήξει ο λιβανισμένος για εκείνον αέρας με ανάλυση. Τι κουραστικό πράγμα οι αναλύσεις και οι απόψεις, αλήθεια.
Είπαν μετά, πολλά, για το ταλέντο, τη ζωή, την οικογένεια, τις πρέζες. Δε νομίζω ότι θα διαβάσω ποτέ ούτε μισή αράδα από αυτά.
‘’ Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος"… Για έναν άγγελο ξανθό (ακόμα και με ντεκαπάζ), με μπλε μάτια, σπασμένη φωνή και ανεκπλήρωτα όνειρα. Αγνές σκέψεις πεταμένες άναρχα σε ένα τραπέζι ατακτοποίητο. Σε ένα δωμάτιο βρόμικο με μια ξερή γλάστρα.
Κανείς δεν ύμνησε την απελπισία, όπως εκείνος. Την αρρώστια. Τις φάλτσες συγχορδίες που στα αυτιά σου φτάνουν σαν βάλσαμο. Για την ίδια αρρώστια που σου περιγράφει με τα λόγια. Αυτό που τον έτρεφε, τον κατέστρεφε και ακριβώς αυτό το ίδιο συναίσθημα προκαλούσε στους φανς του. Δεν κλείνεται η δυστυχία σε κουτί, ακόμα κι αν αυτό έχει όμορφο σχήμα. Θα σου χαράξει το δάχτυλο το χαρτί, αν πας να το προσπαθήσεις. Μόλις το συνειδητοποιήσεις, θα νιώσεις την "πραγματική" δική σου ευτυχία.
Αλάνι μου σιχαμένο, τετριμμένο και επαναλαμβανόμενο μέσα στη μοναδικότητά σου, προσωποποίηση της αυτοκαταστροφής, γλυκέ μου ήρωα … Μόνο εσύ.

Η Γιούλα Σαρδέλη είναι επιστημολόγος. Εδώ και 10 χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Εφημερίδα "Ελευθερία" της Μεσσηνίας. Η ίδια όμως νιώθει καλλιτέχνης της ζωής.