'' ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ'' του BERNARDO BERTOLUCCI

Κι αν η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που ονειρεύτηκες; Κι αν το όνειρο ξεπερνάει τη φαντασία σου; Κράτα τη φαντασία και πέτα την πραγματικότητα από το παράθυρο. Θα επιστρέψει, πέτρα που σπάει το τζάμι, όταν θα είσαι έτοιμος να μπεις μέσα της αγκαλιά με το όνειρο.

Ο κινηματογράφος ποίηση. Οι ταινίες απεικόνιση της επιθυμίας. Τα πλάνα ρούχο μιας παιδικότητας που αρνείσαι πεισματικά να αφήσεις/ ξεντυθείς.

Και το Παρίσι του ’68 μαίνεται έξω. Κι εσύ αγγίζεις τον εαυτό σου μέσα από τα κορμιά των άλλων, μέσα από έναν παρθενικό υμένα που σπάει βίαια αλλά τόσο ερωτικά/ τρυφερά, στα βρώμικα πλακάκια μιας αστικής
κουζίνας.

Η επανάσταση γίνεται θεωρία και την απαγγέλλεις ασφαλώς μέσα από τη φωνή της Joplin χωρίς αμυχή από ματατζίδικα γκλομπς.

Μπορείς να τρέχεις στους διαδρόμους της τέχνης. Μπορείς να χαϊδεύεις το δωμάτιο να το απομνημονεύσεις. Μπορείς να παίρνεις φόρα και να κουτρουβαλάς τον κατήφορο του πνιγμού, αλλά αυτό θα παραμένει ένα παιχνίδι.

Μπορείς να τσακίζεις την πατρική εξουσία, να τη διαλύεις και να ζεις με τις «επιταγές» της, λόγο και χρήμα.

Πρόβα ζωής.

Πλάνο πλάνο αναδύεται η επιθυμία, για αληθινή ζωή, η ταινία του συλλογικού. Τρυπώνεις μέσα της κρατώντας μυαλό και φωτιά, να κάψεις ό,τι θέλεις να κάψεις.

Το όνειρό της πραγματικότητας περισσεύει στο μοντάζ.

Κι εσύ αγγίζεις, αναγνωρίζεις, καθρεφτίζεις.

Τρυπώνεις μέσα της κρατώντας μυαλό και φωτιά, να κάψεις ό,τι θέλεις να αλλάξεις.

                                               Μαρίνα Μάγκλαρη.