Η ‘’ΑΟΡΑΤΗ ΑΛΥΣΙΔΑ’’ του ΚΑΡΛΟΣ ΦΕΡΡΕΡΑ, από την ΜΙΝΑ ΧΕΙΜΩΝΑ.

Τρίδυμες αδελφές. Όμοιες, όπως κοιτάζεσαι σε καθρέφτη. Όπως οι σταγόνες του νερού. Ζουν μαζί στο παλιό σπίτι της οικογένειας. Τρεις σταγόνες στην απομόνωση. Κάθε σταγόνα στον κόσμο της. Σταγόνα και μοναξιά. Μοναξιά και σταγόνα. Ανα-λογίζονται, αγωνίζονται για την διατήρηση των ‘’κεκτημένων’’, οργίζονται, κάνουν όνειρα. Ξαναθυμούνται, ξαναδιεκδικούν και ξανά και πάλι απ’ την αρχή θυμώνουν. ‘’Κατασκευές’’ κάνουν στο μυαλό, ιστορίες και δημιουργούν μια αναληθή πραγματικότητα. Για να την βγάλουν καθαρή και σήμερα. Τρεις γυναίκες  σε παίρνουν από το χέρι και σε περνούν από το χρωματιστό της
φαντασίας, στο απελπισμένο της αλήθειας. Τι μπορεί να ζει πίσω από την κλεισμένη πόρτα ενός σπιτιού; Τι ιστορία έχει ένα κλειστό παράθυρο; Μια συνηθισμένη ζωή, πόσο κανονική μπορεί να είναι;

‘’Αόρατη αλυσίδα’’ σημαίνει το μεγάλο, σκοτεινό μυστικό, που ενώνει και σκοτώνει. Κάθε μία από τις αδελφές το βιώνει αλλιώς. Μοιάζουν στο έξω, αλλά δεν μοιάζουν… η μία είναι πουριτανή, η άλλη η διανοούμενη και η τρίτη ηδονίστρια. Διαφορετικές προσωπικότητες, με άλλες στρατηγικές. Μα όλες τέκνα της εχεμύθειας. Και οι τρεις, το κουβαλάνε ενωμένες. Το οικογενειακό απαγορευμένο. Τρεις κακοποιημένες γυναίκες, θύματα βίας. Ο πατέρας είναι ο αιμομίκτης, στην εξαχρειωμένη Κούβα. Ένας μονόλογος επί τρία. Τρεις γυναικείοι μονόλογοι υποδυόμενοι από μία ηθοποιό. Κέντρο του έργου ο άνθρωπος. Η φύση του. Η φύση μας. Η φύση που ξέρει καλύτερα πώς να βρει μηχανισμούς άμυνας για να επιβιώσει. Το ένστικτο της επιβίωσης βλέπεις, ένα με σένα, μαζί με το πρώτο κλάμα έρχεται και το κουβαλάς μέχρι τέλους.

Η ιστορία σού ξεσκεπάζει ένα από τα καλύτερα κρυμμένα παγκόσμια μυστικά. Την ενδοοικογενειακή βία, που δέχονται γυναίκες και παιδιά. Σου δείχνει μια άλλη πραγματικότητα. Άλλοτε τραγικά, άλλοτε για το σπάσιμο του πάγου, χιουμοριστικά. Η ουσία είναι;… Πιάτο σου σερβίρεται… ‘’ η εσωτερική διάσταση των πραγμάτων είναι το άλφα και το ωμέγα’’. Η πρόοδος και η εξέλιξη δεν έφερε την ισότητα. Η εξελιξιμότητα δεν ισούται ισότητα. Η γυναίκα ακόμη την διεκδικεί καθημερινά. Οι ηρωίδες είναι όμοιες με του σήμερα. Κοινωνία δύο ταχυτήτων. Από την μια η μοναξιά και το σκοτάδι κι από την άλλη η ασυδοσία και πλήρης αδιαφορία.

Εδώ σε τούτη την σκηνή τα χωροχρονικά μπερδεύονται. Ταξίδι κάνεις τον ενεστώτα, τον αόριστο και τον μέλλοντα χρόνο. Παρελθόν, παρόν και μέλλον τσακώνονται, βρίζονται, αγαπιούνται. Περνάς από το αληθινό στο ψεύτικο με ένα απλό κλείσιμο βλεφάρων. Ιστορία της αφαίρεσης. Μια ηθοποιός σε τρεις ρόλους. Πώς το κάνει; Η ‘’αόρατη αλυσίδα’’ ενώνει. Όλες τις γυναίκες του κόσμου!

Η Μίνα Χειμώνα ‘’σκάβει’’ πάνω στο σανίδι βαθιές χαρακιές. Σαν να έχει τρεις εισόδους και τρεις εξόδους συναισθημάτων, παίζει τους ρόλους. Και στο λέει και στο δείχνει και στο μονολογεί. Δεν στο κρύβει… πως πίσω από τα δράματα που κρύβονται εντός των τοίχων, υπάρχει τραγικότητα. Δεν στο κρύβει πως πίσω από καμουφλαρισμένες αλήθειες στηρίζονται όχι μόνο σχέσεις οικογενειακές, αλλά κι ολόκληρες κοινωνίες με μάσκες. Σε παγκόσμια κλίμακα πίσω από την υποκρισία χτίζονται ανθρώπινες συνειδήσεις. Ορθώνουν μπόι συστήματα. Εδώ υπάρχει σαθρότητα και ποταπότητα. Εδώ οι άξιες αξίες παραπαίουν. Εδώ τίποτα δεν έχει ακόμη κερδηθεί. Κι είναι κι αυτές οι αόρατες αλυσίδες, που… Σπάνε; Δεν σπάνε;

Τελικά; Όταν διαπράττεται η ύβρη; Τι ακολουθεί; Τι πρέπει να ακολουθεί;

‘’αόρατη αλυσίδα’’ του Κάρλος Φερρέρα.

Τους τρεις ρόλους υποδύεται η Μίνα Χειμώνα.

Μετάφραση: Xατζηεμμανουήλ Μαρία και Ψαρράς Δημήτρης.

Σκηνοθεσία: Αράπογλου Δήμητρα.

Σκηνογράφος: Χριστούλη Έλενα.

Ενδυματολόγος: Μίνα Χειμώνα.

Μουσική: Αριστόπουλος Μάριος.

Σχεδιασμός φωτισμών: Κλωτσοτήρας Βασίλης.

Επιμέλεια κίνησης: Μπαρτζώκα Ελβίρα.

                                                                       Μαίρη Γεωργιοπούλου