‘’καλά και σήμερα’’ της ΣΟΦΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Ένα βιβλίο-ημερολόγιο, που έχει όνομα… ‘’καλά και σήμερα’’. Σου λέει για μια αρρώστια με όνομα. Καρκίνος. Μην φοβάσαι να την πεις την λέξη! Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ‘’μεταίχμιο’’. Είναι της Σοφίας Νικολαϊδου. Δικό της το έργο, δικό της ο δρόμος, δικός της ο πόνος, δικιά της και η εμπειρία.

Διαγνώστηκε με καρκίνο στις 22 του Σεπτέμβρη, το 2014. Στις 15:27. Πίστευε μέχρι να ακούσει το ‘’κατά πάσα πιθανότητα, ναι’’, πως ο καρκίνος συμβαίνει στους άλλους. Πως θα πεθάνει από βαθιά γεράματα. Θα έχει όλο χρόνο να ασχολείται με όλες τις καθημερινές ‘’βλακείες’’.

Το δεδομένο είναι ένα. Σε όλους αναλογεί ένα ποσοστό πανικού, πόνου και δυστυχίας. Το δικό της; Αυτό! Ως τότε ζεις με την αλαζονεία του υγιούς. Το μπουκαλάκι με το φάρμακο, που έρχεται με τις αξονικές, φέρνει ρίγος. Ρίγος θα πει, ‘’να έχει
ζέστη, Σεπτέμβριος κι εσύ να τρέμεις, να χρειάζεσαι κουβέρτα. Ρίγος θα πει να μην ορίζεις το σώμα σου. Να διαλαλεί αυτό την αγωνία σου πριν από σένα’’.

Υπακούει, στρατιωτάκι. Γδύνεται και μπαίνει στο ιατρικό φουρνάκι των ειδικών. Σώμα που σπαρταρά -ψάρι- στο μηχάνημα. Ο χρόνος εκρήγνυται στο κεφάλι της. Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός. Η πρώτη μέριμνα πώς θα διαφυλαχθεί η ρουτίνα. ‘’Έχω καρκίνο’’, ‘’Θα κάνω εγχείρηση’’, ‘’Η ανακοίνωση στο παιδί’’. Αγνωστικίστρια που κάνει σκέψη τον Θεό.  Τζαμάρει σε ταράτσες. Η αρρώστα έχει και όνομα και θεραπεία και soundtrack, την γελαστή ανηφόρα, του Αγγελάκα. Όταν απόφαση παίρνει να γράψει το χρονικό του καρκίνου στο δικό της στήθος, κάνει ησυχία στο κεφάλι της. Όταν το κάνει απόφαση να γράψει για την αρρώστια πάνω στο σώμα της, μαζί παίρνει και την απόφαση… ‘’καμία στεναχώρια από δω και μπρος’’.

Υπεράνω και αδιάβροχη. Το ταβάνι στο θάλαμο του χειρουργείου κρύο πράγμα. Άγριο. Η καθιστική ρουτίνα έχει δυνάμεις. Έχει…, δεν έχει μεταπτώσεις. Ο άντρας και το παιδί είναι το μαξιλάρι. Οι φίλοι είναι η φωλιά. Στα δύσκολα δεν υπάρχει καλύτερο δίχτυ προστασίας.

Όλη η ζωή ένας αριθμός. Της Σοφίας Νικολαΐδου, αριθμός με ποσοστό. Η διάγνωση λέει, 7% ο θάνατος. Η αρρώστια όπως και τα γηρατειά σε αλλάζει. Σκάβει μέσα βαθιά και βγάζει τον ορυκτό εαυτό στην επιφάνεια. Αποκτάς γνώσης ταχείας ανθρωπογνωσίας. Ταχεία ανθρωπογνωσία σημαίνει να πετάς στον άλλον κατάμουτρα την αρρώστια. Να δοκιμάζεις και να βλέπεις αντιδράσεις. Αυτό που κάνει η αρρώστια στους άλλους είναι να λειτουργεί σαν καθρέφτης. Σε κοιτάνε και βλέπουν το δικό τους ζόρι. Η αρρώστια πετάει στα σκουπίδια τα βαρίδια. Τους καθωσπρεπισμούς και τα ψέματα. Πονάς, άρα ξέρεις τις πληγές. Τις φέρεις σαν κόσμημα. Τις τιμάς. Η αρρώστια που θέλει η Σοφία είναι η άγνοια κινδύνου. Κανείς δεν θα βάλει το πιστόλι της δικής του εμπειρίας στον δικό της κρόταφο. Κανείς.!

Μετά τις χημειοθεραπείες χτίζει τουβλάκι τουβλάκι την καθημερινότητα. Την παίζει lego. Προστατεύεται από ειδεχθείς πληροφορίες. Στο διαπασών ο ύμνος των καρκινοπαθών… I’ ll survive. Επιλέγει… την επιλεκτική κώφωση. Όταν γλιτώνει τον πόνο, την εξοντώνει η αδυναμία. Τα πόδια λυγίζουν. Η ναυτία βήμα δεν κάνει πίσω. Το σώμα ανυπάκουο. Τσιμεντωμένο. Λουφάρει. Το πάτωμα γεμίζει μαλλιά. Ανακαλύπτει τον νέο κόσμο, της κοσμετικής. Θα κατοικήσει στο κεφάλι της. Ξένο σώμα. Το δικό της γίνεται βάρος. Ο καρκίνος του μαστού πυροβολεί την γυναικεία της υπόσταση και ματαιοδοξία. Φοράει πάνω της τα χρώματα όλου του κόσμου. Χρωματιστή ανηφόρα.

Το σώμα όμως, λειτουργεί, θέλει, ζητάει, παίρνει. Σαν τα παβλοφικά σκυλιά. Νιώθει το σύμπτωμα, πριν την πράξη. Ο γιος της προεφηβείας γίνεται πυρίμαχος. Όπως η μαμά, όταν μπαίνει στο κουβούκλιο των εξετάσεων. Ένα fast forward κουμπί να τελειώνουν όλα. Μέσα στο κεφάλι πρόκες και σφυριά. Και τσιμεντένιοι τοίχοι. Χτυπάνε τα σφυριά τις πρόκες. Κι αυτές ξύνουν το τσιμέντο. Το σώμα μυρίζει φαρμακαποθήκη. Δεν μπαίνει ο πόνος στα κουτάκια που συμπληρώνει στο προθάλαμο του ογκολογικού. Δεν χωράει. Κρανίου τόπος μέσα της. Οι χημειοθεραπείες, όμοιες χειροβομβίδες.

Μέσα στην αυτιστική καθημερινότητα άφθονος ο χρόνος για την δική της ενδοσκόπηση. Χύδην σκέψεις. Το ρεπορτάζ της μέρας. Της δικιάς της μέρας. Το βάζει κάτω και το γράφει, βιβλίο. Είναι ο μόνος τρόπος. Μετρά μία μία τις θεραπείες και τα τρυπήματα σαν τους φυλακισμένους, που σβήνουν κάθε μέρα γραμμές στους τοίχους της φυλακής.

Τελευταίο τρύπημα, τελευταία μέρα. Και η ζωή συνεχίζεται. Με όσφρηση, με γεύση, με όλες τις αισθήσεις. Χωρίς άλλες σκιές σε ακτινογραφίες. Χωρίς μεταλλικές γεύσεις στο στόμα. Χωρίς να ξεπλένεις τον γαμω-πόνο με χαμομήλι.

Φτου ξελευτερία.

Ένα χρονικό, ωδή μάλλον στην ζωή. Ξηλώνει τα θανατικά. Ράβει τον πόνο. Βουλώνει το στόμα. Δεν βγαίνει κιχ ‘’γιατί σε μένα’’; Ανοίγεις την πρώτη σελίδα με ένα ασθενικό ‘’ωχ’’, το φτάνεις στην τελευταία με ένα αναρρωτικό ‘’ουφ’’. Χωρίς ανάσα. ‘’Ασκάλιστο’’ κείμενο. Σαν το πρωινό πρόσωπο της συγγραφέως στην φάση της αρρώστιας. Το καλλυντικό μολύβι δίνει σχήμα στο φρύδι. Το άλλο της γραφικής ύλης δίνει σχήμα στο ‘’εγώ θα ζήσω’’. Prima vista. Εδώ δεν έχει πισωγυρίσματα. Εδώ δεν έχει χρόνο για μπρος-πίσω. Εδώ ο καρκίνος δεν είναι τρομοκρατικό χτύπημα. Την υγεία που την έχεις αυτονόητη από κούνια, όταν σ’ την κλέβουν  δεν σε γονατίζει. Την γονατίζεις εσύ. Κι όταν έρχεται η απόγνωση, γιατί είσαι άνθρωπος κι όχι ρομπότ της λες μια ιστορία από μέλλον υγιές και την αποκοιμίζεις.

Οι λέξεις είναι η τέχνη της Σοφίας. Ars longa, vita brevis; Να δει, να διαγνώσει τα πράγματα μέσα της. Να τα βάλει κάτω σε τάξη. Όπως θα έκανε με τους άτακτους μαθητές στο σχολείο. Οι λέξεις είναι καθρεφτάκια. Είναι θεράποντες γιατροί. Είναι η ίδια η θεραπεία. Εδώ δεν βρίσκεις τίποτα μάταιο και ανώφελο. Όλο τούτο το ξεσκέπασμα είναι ένα αρτιμελές ντοκιμαντέρ ψυχής. Μόνο σωτήριο είναι.. Γι’ αυτό σου λέω, ‘’καλά και σήμερα’’.

                                                                      Μαίρη Γεωργιοπούλου

.