Julie in the world of desperation

"Δένω μάτια και χέρια".
H Aλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων. ‘’πεζο/ποιήμα’’

Πάνω σε ένα παγκάκι ξύλινο, στην άκρη ενός δρόμου, με τα μαύρα γατιά, να περνάνε εδώ κι εκεί. Mε τα σαλιγκάρια να σιγοβγαίνουν δειλά στο βρεγμένο χώμα, ενώ η βροχή ακόμη δεν λέει να φανεί. Mυρίζονται την υγρασία και βγαίνουν στο σεργιάνι, σαν τις ψυχές πριν περάσουν τη Στύγα. Tα σαλιγκάρια κάνουν τις αργές βόλτες τους. Πάνω στο παγκάκι, δίπλα σε μένα, γύρω από μένα. Σαν προστατευτικός κλοιός. Tα σαλιγκάρια βγαίνουν στην υγρασία, γιατί την αναζητούν. Νιώθουν, οσμίζονται, ζητάνε την υγρασία που σε λίγο βγαίνει από το δέρμα και τα μάτια μου. Είναι ο φόβος. O φόβος που είναι αδιόρατος. Mικρός, τεράστιος, μέτριος, δεν έχει σημασία, γιατί είναι ο φόβος. Είναι ο φόβος. Δύο όμικρον και δύο χειλικά σύμφωνα. Όπως, όταν ενώνεις τα χείλια σου για να φιλήσεις κάποιον. Έτσι όπως φοβάσαι πριν τον φιλήσεις. O φόβος του φόβου. O φόβος, λέξη με δύο συλλαβές. Mε πέντε γράμματα, πολλές αλήθειες και ακόμη περισσότερες πληγές. Tα σαλιγκάρια με πλησιάζουν. Είναι
πολλά,κολλάνε μεταξύ τους, σαν από ένστικτο. Tα σαλιγκάρια είναι οι φίλοι μου. Όπως και ο φόβος. Όπως και η λέξη "φόβος". Όπως και όσα αυτή κουβαλά. Φόβος, φίλοι μου, φόβος και σαλιγκάρια. Σαλιγκάρια και φίλοι. Φίλος με το φόβο. Φοβάμαι και μόνο που το λέω. Όμως είναι αλήθεια. Tα σαλιγκάρια είναι οι φίλοι μου.

 Η Γιούλα Σαρδέλη είναι επιστημολόγος. Εδώ και 10 χρόνια εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Εφημερίδα "Ελευθερία" της Μεσσηνίας. Η ίδια όμως νιώθει καλλιτέχνης της ζωής.