ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΠΛΟΥΤΩΝΙΚΑ; της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥ…

Εδώ αντί για κόκκινη κλωστή, πάει… πύραυλος φευγάτος…  δώσε σύνθημα, να φύγει, αστρο-παραμύθι να αρχινίσει...

Ένα πρωτότυπο παραμύθι που μπορείς να το παίξεις και θεατρικό παιχνίδι. Γραμμένο στα πλουτωνικά. Με μελάνι σχεδόν εξωγήινο. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις μεταίχμιο. Το σκαρφίστηκε η συγγραφέας Κατερίνα Ζωντανού. ‘’Ομιλείτε πλουτωνικά’’;

Μια ιστορία που… μην περιμένεις να σου ζωηρέψει την φαντασία. Είναι φαντασία. Κι εσύ για να το καταλάβεις είσαι υποχρεωμένος να μάθεις την γλώσσα των παιδιών. Όπως έχεις υποχρέωση να δίνεις κάθε μέρα εικόνες και λέξεις στους μικρούς σου ήρωες.

Την φανταστική εικονογράφηση έχει κάνει η Ναταλία Καπατσούλια. Ζωγραφιές έβαλε να μιλήσουν, όσα δεν λένε οι λέξεις…

Ο Αναστάσης φυσικά και ξέρει τι θέλει να γίνει, όταν μεγαλώσει. Αστροναύτης. Και ξέρει όλους τους
πλανήτες απ’ έξω κι όχι ανακατωτά, αλλά με την σειρά τους. Και η μαμά, φυσικά και δεν τον αφήνει… αλλά αυτός έχει τον τρόπο να την καταφέρει. Και θες το πιστεύεις, θες όχι, έχει ήδη αρχίσει να μιλάει πλουτωνικά! Και μάλλον του είναι πολύ πιο εύκολο να συνεννοείται σε τούτη την γλώσσα! Κάποιοι φίλοι του βέβαια  δεν τα ‘’παίρνουν’’ εύκολα και μάλλον είναι καταδικασμένοι να μείνουν για πάντα στη γη. Κάποιοι άλλοι πιο ξεφτέρια, είναι σχεδόν έτοιμοι να μπουν στο διαστημόπλοιό του.

Ο κόκκινος ιππότης απαγορεύεται να μπαίνει σε κοριτσίστικο δωμάτιο. O κανόνας απαράβατος. Πού ακούστηκε ιππότης στα κοριτσίστικα; Και το καλύτερο παιχνίδι για την ώρα είναι το ηλιακό σύστημα. Δεν θέλει και πολλά εξαρτήματα. Μπάλες να έχεις για δορυφόρους κι εσύ όρεξη να τρέχεις γύρω από τον Ήλιο. Α!, και να έχεις το νου σου μην εμφανιστεί κανένας κομήτης από άλλη παρέα, γιατί τότε πρέπει να αλλάξεις αμέσως τροχιά, αλλιώς… την έβαψες, αν συγκρουστείς. Μόνο ο Άρης συντρίβει όποιον περνά από δίπλα του.

Τι γίνεται, όμως, όταν ο Ουρανός δίνει γερή κλοτσιά κι εκτοξεύει την Σελήνη πίσω από τους θάμνους; Σου στέλνει ουρανοκατέβατο, όσο εσύ την ψάχνεις, έναν νέο φίλο. Τον Σόνο, που δεν έχει παρέες, είναι μόνος και κλαίει. Ξένος σε ξένο τόπο. Είναι έγχρωμος, δεν γνωρίζει καλά ελληνικά… αλλά καθόλου δεν σε νοιάζει, γιατί… μάντεψε! Μιλάει πλουτωνικά! Και στο παιχνίδι είναι ο καλύτερος ήλιος όλου του κόσμου. Και πρώτη φορά παίχτηκε τόσο ωραίο ηλιακό σύστημα και χωρίς μαλώματα, παρακαλώ. Κι ο Σόνο βρήκε παρέα.

 Κι ο Αναστάσης ακόμα κι αν δεν γίνει αστροναύτης, θα μιλά σίγουρα την πιο φανταστική γλώσσα του σύμπαντος. Το έχεις για λίγο εσύ αυτό;

Τα παιδιά είναι τα πιο σοφά. Ξέρουν από κούνια τι θέλουν να γίνουν, όταν μεγαλώσουν. Κι ας γίνονται κάτι άλλο… Ξέρουν πώς να μην (ξε)χωρίζουν τους ανθρώπους, ούτε από το χρώμα, ούτε από την κοινωνική τους τάξη, ούτε, ούτε… Κι ας το ξεμαθαίνουν, όταν μεγαλώσουν. Οι πιο σοβαροί παίκτες κι αναγνώστες. Είναι τα ίδια, οι συγγραφείς αυτού του κόσμου. Οι αληθινοί, οι περίεργοι, οι οραματιστές. Η γλώσσα τους μόνο γνήσια μπορεί να είναι. Ίσως γι’ αυτό δεν μπορείς πολλές φορές να την καταλάβεις. Η φαντασία τους, σκοτώνει. Ντρέπεσαι που είσαι ενήλικας και ξερόλας, χωρίς να ξέρεις τίποτα. Ούτε καν πλουτωνικά! Τα παιδιά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο πάντα την βρίσκουν την άκρη τους. Ακόμη και με το διαφορετικό. Κυρίως μ’ αυτό. Και πάντα την βολεύουν. Όχι με το βόλεμα που ξέρεις εσύ. Με άλλο ευφάνταστο κι ευφυές. Με βαθιά γνώση κι εύφλεκτη αφέλεια δεν γνωρίζουν από διαχωριστικές γραμμές.

Τα δικά τους παιχνίδια είναι τα καθαρά και τα αβρόμιστα. Πειράζει που θέλω να μείνω ακόμη στην δικιά τους ομάδα; Να είμαι μέλος της δικιάς τους παράταξης; Πειράζει που θέλω να έχω αυτούς δικούς μου συναγωνιστές; Κι όχι αντιπάλους; Μπας και την βγάλω καθαρή!

Μια ιστορία… το ‘’ομιλείτε πλουτωνικά’’; για τους λιλιπούτειους φίλους μας, που καλό θα ήταν να την διαβάσεις κι εσύ… μήπως μάθεις κάτι για την επικοινωνία, την κατανόηση και την αποδοχή. Παραμύθι που έχει και την δική του προίκα, παρακαλώ, ολόκληρο έπαινο από την γυναικεία λογοτεχνική συντροφιά. Αν καταλάβεις την πιο φανταστική γλώσσα του σύμπαντος, ίσως αλλάξει κάτι μέσα σου… ίσως καταλάβεις τι σημαίνει αυτό που υψώθηκε τοίχος ακαταλαβίστικος και σου έκρυψε την θέα. Της χαμένης σου παιδικότητας! Κι ίσως περάσεις απέναντι στην πιο αφορμάριστη παρέα. Των παιδιών… εκεί θα είσαι σίγουρα πιο ασφαλής.

Πλουτωνικά σε ευχαριστούμε Κατερίνα Ζωντανού για το ταξίδι. Το είχαμε ανάγκη.

                                                                Μαίρη Γεωργιοπούλου