Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΥΡΑ

‘’πληγώνω τον εαυτό μου σήμερα
να δω, αν νιώθω ακόμα
Συγκεντρώνομαι στον πόνο
Το μόνο πράγμα που ‘ναι αληθινό’’
Είναι ο Johnny Cash, που τραγούδησε θλιμμένος την διασκευή. Γεννήθηκε το Φλεβάρη του 1932. Ο Κας που μεγαλώνοντας μες στην φτώχεια, είχε μια μάνα που ψυχανεμίστηκε το ταλέντο. Πιτσιρικάς ακόμα τον διώχνουν από το τοπικό ωδείο, γιατί δεν ξέρουν τι να τον κάνουν. Αυτός είναι γεννημένος τραγουδιστής.
Τόσο μελαγχολικός και θλιμμένος. Οδηγούσε με το ένα χέρι πάνω στο τιμόνι και στο άλλο κρατούσε το μισοτελειωμένο
μπουκάλι ουίσκι. Αν είχε και τρίτο θα κρατούσε μια Gibson κιθάρα. Ναρκωτικά, αλκοόλ, βαρβιτουρικά, αμφεταμίνες, γυναίκες… και η Τζουν. Γούσταρε να τραγουδάει σε φυλακές και να έχει γνώμη και οπτική απέναντι στις αμερικανικές προκλήσεις. Είδε πολλά, έζησε άλλα τόσα κι έχασε στιγμές. Γιατί ήταν εθισμένος.
Το γράμμα που έγραψε στην γυναίκα του, όταν αυτή ήταν σε ηλικία 65 ετών ψηφίστηκε ως το πιο ερωτικό γράμμα. Και της λέει… «Γεράσαμε και συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Αλλά σκεφτόμαστε το ίδιο. Διαβάζουμε ο ένας το μυαλό του άλλου. Ξέρουμε τι θέλει ο άλλος, χωρίς καν να τον ρωτήσουμε. Καμιά φορά, εκνευρίζουμε ο ένας τον άλλον, αλλά λιγάκι.
Ίσως κάποιες φορές, θεωρούμε δεδομένο ο ένας τον άλλον. Αλλά μια στο τόσο, όπως σήμερα, το αναλογίζομαι όλο αυτό, και συνειδητοποιώ, πόσο τυχερός είμαι που μοιράζομαι τη ζωή μου με την σημαντικότερη γυναίκα που συνάντησα ποτέ. Ακόμα με γοητεύεις και με εμπνέεις. Με επηρεάζεις ώστε να γίνομαι καλύτερος. Είσαι το αντικείμενο της επιθυμίας μου. Ο νούμερο ένα επίγειος λόγος για την ύπαρξή μου. Σ’ αγαπώ πάρα πολύ!»
Έφυγε τέσσερις μήνες μετά από εκείνη.
Τίμησε την μουσική. Ειδικά την κάντρι. Είπε και ροκαμπίλι, φολκ, μπλουζ, ροκ τραγούδια. Φορούσε πάντα μαύρα ρούχα… ο άντρας με τα μαύρα, έβγαινε στην σκηνή και συστηνόταν, ‘’hello, I’m Johnny Cash’’. Έτσι ξεκινούσε τις συναυλίες. Γιατί έτσι το κάνουν οι αληθινοί καλλιτέχνες. Τόσο ταπεινοί που νομίζουν ότι δεν είσαι υποχρεωμένος να τους ξέρεις. Κι ας έχεις πληρωμένο το εισιτήριο να τους δεις.
‘’ένα ηλιόλουστο πρωινό θα αναστηθούμε, το ξέρω και θα συναντηθούμε πάλι στο δρόμο’’.
                               Μαίρη Γεωργιοπούλου