Η Επιστήμη της “Λογικής” στην Χώρα των Θαυμάτων (μέρος Α’)

Αγαπητό Εσύ,

Καλώς ήλθες στον κόσμο του Εγώ μου, καλώς ήλθες στην Ελλάδα μου.

Καλώς όρισες στην χώρα των ανεπάγγελτων γόνων, των μαριονέτων, των επαναστατών των σαλονιών, στην χώρα των θαυμάτων, του ποτέ, στην χώρα του σκοτεινού και διαταραγμένου υποσυνειδήτου, του παράλληλου σύμπαντος κόσμου.

Κόπιασε στην σκέψη μου και διάβασε το άρθρο του Εγώ μου. Ένα άρθρο που δεν αφομοιώνει και δεν αφομοιώνεται από πολικές θέσεις, πρακτικές και σκοπιμότητες. Ένα άρθρο που πραγματεύεται τα
στοιχεία του με βάση την λογική και την απλή σκέψη.

Συλλογίσου μαζί μου τον ορισμό εννοιών και καταστάσεων, αρχαίων και καινών, βάλε τα όλα κάτω, συνέκρινε, συνδύασε και απέρριψε – βρες το πιθανό αποτέλεσμα.

Το Πλαίσιο

- Δημοκρατία. Η δημοκρατία των λίγων, η δημοκρατία των συμφερόντων, η δημοκρατία που τίθεται σε αναστολή. Αυτή είναι η δημοκρατία της Ελλάδας.

Η αποξήλωση ξεκίνησε δειλά-δειλά πολύ παλιότερα - δεν είναι εύκολη υπόθεση η κατάργηση της πραγματικής  Δημοκρατίας. Η Ελλάδα που γέννησε τη Δημοκρατία είχε και έχει τον πρώτο λόγο στο γκρέμισμά της.

Περάσαμε στο 2007, όπου η διαρκής αποσάθρωση της κυρίας δημοκρατίας άρχισε να δίνει τα πρώτα αποτελέσματα. Ελάχιστοι συμπολίτες μας  και μη, αφού πίεσαν, βρήκαν λόγο και αφορμή και απεφάσισαν την διαγραφή του θρησκεύματος από την ταυτότητά μας – από την ταυτότητα της πλειοψηφίας. Ένα από τα πρώτα σοβαρά πλήγματα της Δημοκρατίας, του δικαιώματος της πλειοψηφίας, του ορθού.

Συνεχίσαμε, εκτός των άλλων, με τις κυβερνήσεις σωτηρίας όπου η θητεία τους βασίστηκε σε προεκλογικά ψεύδη, όπου η λαϊκή εντολή ήταν πάντα σε καταστολή από τους πρώτους κιόλας μήνες της εκάστοτε διακυβέρνησης. Η κυρίαρχη αλαζονεία με τους “δημοκρατικών διαδικασιών” ελιγμούς, φρόντιζε, για την διασφάλιση της πολυπόθητης ασυλίας, να δένει τους εκλεκτούς στην εξουσία.

Φτάσαμε στο σήμερα, στην τραγελαφική δημοκρατία του σήμερα. Στο σήμερα όπου μία κυβέρνηση διασπάται για εσωκομματική κατανάλωση αλλά παραμένει στις καρέκλες της και σε μία αντιπολίτευση που κυβερνά προς χάριν των ξένων, διαρρηγνύοντας παράλληλα τα ιμάτιά της προς χάριν των ψηφοφόρων της. Η δημοκρατία εξυπηρετείται [sic].

Το Πεδίο

Ένας τόπος, μια μικρή βασανισμένη αλλά πολύ πλούσια χώρα. Ναι, σήμερα μπορούμε να φωνάξουμε ότι η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα και δεν κινδυνεύουμε να μας πάρουν με τις πέτρες οι επιδοτούμενοι, εκτός των άλλων, δημοσιογράφοι.

Δεν γινόμαστε πλέον γραφικοί αλλά για τα καλό μας πρέπει να αποσιωπούμε καθετί που δεν μας ανήκει πλέον. Ναι, δεν μας ανήκει ο πλούτος μας, κάποιοι φρόντισαν γι’ αυτό, αλλά είπαμε, “πολιτική ευθύνη”.

Ένας αποδέκτης, ένα κέντρο υποδοχής όλων των εξαγόμενων κρίσεων των άλλων λαών. Ένας αποδέκτης που αρνείται να δει, να αντιμετωπίσει και να προσπεράσει τις όποιες κρίσεις του φορτώνουν όχι από φόβο αλλά από αλλότριο συμφέρον.

Οι Παράγοντες

- Κληρονομικότητα & Διαδοχή – Οι εκλεκτοί. Η πίστη των Ελλήνων στην διαιώνιση της εξυπνάδας και στην κληρονομικότητα της καρέκλας των “ηγετών”. Η παραχώρηση του πηδαλίου πάντα στα λάθος άτομα.

Η τρικυμία που μας περικυκλώνει δεν σημαίνει κάτι – δεν υπάρχουν βράχια. Θαλασσοπνιγόμαστε και ο καπετάνιος  στοχάζεται την παλέτα και τις κινούμενες πινελιές της “έναστρης νύχτας” του Van Gong.

- Σχέδιο – Συνέχιση - Προοπτική. Αποξενωμένες (σε εμάς), της λογικής, έννοιες. Στα λαϊκά: αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

- Ευθύνη. Τελικά ποιος έχει την ευθύνη; Οι “εκλεκτοί” ή ο λαός; Η πολιτική ευθύνη σημαίνει κάτι; Οι πολιτικοί ευθύνονται για κάτι; Η αστική, ποινική, η ό,ποια τέλος πάντων ευθύνη που καταλήγει στην κόλαση, γιατί, εξ’ ορισμού πλέον, βαραίνει μόνο τις πλάτες μας; Το “μαζί τα φάγαμε” γιατί το ανεχόμαστε; Πότε θα δικάσουμε ιδιώνυμα;

- Προδοσία. Ποια προδοσία; Όλοι είμαστε πατριώτες.

- ΝΑΙ - ΟΧΙ. Απλά πράματα και θα πρότεινα εξ’ αρχής το “ο νοών, νοείτω” αλλά όσοι πιστεύουν στις μέρες μας ότι κατανοούν την σημασία των “ναι” και “όχι”, θα απαντούσα: απατάσθε πλάνην οικτράν. Δε νομίζω να υπήρξε ποτέ πρόσωπο που να βάφτισε το “όχι” τόσο κραυγαλέα σε “ναι”. Εξαίρεση ίσως η γρια Πολυξένη (*), τρελαμένη από την πολύχρονη παρθενία της, με την κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά και μόνο σκοπό τον γάμο. Η ροζ κυβέρνησή μας, η μιας δόσης κόκκινου (εσωτερικού) και μιας δόσης λευκού (παραδομένου), σαν μία άλλη γρια Πολυξένη, μετέτρεψε το 62% του “όχι” στο πρόσφατο δημοψήφισμα σε 100% “ναι σε όλα”.

Ποιοι είμαστε; που πάμε;

(*) Νίκος Καζαντζάκης: Οι Αδερφοφάδες.

Οι Στοχεύσεις

- Λάθη, τραγικά λάθη, οδυνηρά λάθη, εσκεμμένα λάθη.

- Σεβασμός μόνο στο κάθε τι ανθελληνικό και αρρωστημένα διεθνιστικό.

- Αποκοπή από την ιστορία και την θρησκεία μας.

- Παραίτηση επί των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.

- Διάλυση του οικογενειακού θεσμού.

- Χρέωση, χρέωση, χρέωση.

- Τύφλωση, τύφλωση, τύφλωση.

- Δέσιμο, δέσιμο, δέσιμο.

Τα στοιχεία που συνθέτουν την σύγχρονη χώρα των θαυμάτων, την Ελλάδα, αλλοτριωμένα αλλά συγχρόνως πραγματικά και επικίνδυνα, μας οδηγούν σε λάθος προορισμό. Η ουτοπία της στιγμής δεν μπορεί να αποτελεί λιμάνι. Μία χίμαιρα μας περιμένει και ετοιμαζόμαστε να γίνουμε το πιάτο της. Καρτερικά παραδομένοι δεν θέλουμε να κοιτάξουμε πίσω από το λευκό πέπλο που μας ρίχνουν και να δούμε τον πραγματικό εαυτό και τα σχέδια των “φίλων” αλλά και των εχθρών μας.

Συνεχίζεται …

Ευστάθιος Β. Κοσμάς

Οικονομολόγος, MBA (Finance)