Η κατσαρίδα

          

Εξάρχεια 1996.

Το καινούριο μου πλυντήριο δεσπόζει στη μισή κουζίνα που ίσα ίσα χωράς να περπατήσεις μεταξύ νεροχύτη και τραπεζιού. Κι αυτό στροβιλίζεται, γυρίζει γύρω γύρω και πλένει αστραφτερά. Κι εγώ χαζεύω έκθαμβη την τεχνολογία που κάνει χαρούμενα τα δαχτυλάκια μου που δεν θα ξανατρίψουν, δεν θα ξαναστίψουν. Και μες στην αγαλλίαση της ταπεινής νοικοκυράς, πίσω από το τεχνολογικό επίτευγμα εμφανίζεται μια τεράστια πορτοκαλιά κακομούτσουνη, να κουνάει με υπεροψία τις τεράστιες κεραίες της και είμαι σίγουρη ότι με κοροϊδεύει. Κινείται αργά, κάνοντας αναγνώριση πεδίου. Την κοιτάζω βαθιά στα μάτια για να την υπνωτίσω και με τρεμάμενο χέρι βγάζω τη σαγιονάρα από το δεξί μου πόδι, έτοιμη να επιτεθώ με τη σιγουριά της θριαμβεύτριας και παγώνω με τη σαγιονάρα πάνω από το κεφάλι μου, καθώς τη βλέπω να ανοίγει τα φτερά της και ωσάν νεράιδα της κολάσεως, να ίπταται και μαζί με αυτήν και άλλες δύο.Κραυγάζω την κραυγή του
τρόμου και ουχί του πολέμου και ρίχνομαι πάνω τους να τις λιανίσω πριν προλάβουν να μου ρουφήξουν τον τσαμπουκά και με αφήσουν λιπόθυμη μπροστά στο πλυντήριο που έφτασε στην ώρα του στυψίματος και μουγκρίζει και λικνίζεται, ντύνοντας με στροβιλιστικά κρεσέντο τη στιγμή της σύγκρουσης και κορυφώνεται τη στιγμή που η μάχη λήγει με τρία ξεκοιλιασμένα πτώματα και μια ξέπνοη ηλίθια νοικοκυρά να βαριανασαίνει από τρόμο και αηδία πάνω από τα θύματά της, περήφανη, ωστόσο, που εξουδετέρωσε τον εχθρό.

           

Νέος Κόσμος 2015.

-       Παιδιά σας εύχομαι καλό καλοκαίρι.

-       Κι εγώ κυρία σας εύχομαι καλές κατσαρίδες.

-       …….;;;;

-       Σας εύχομαι να γίνετε κατσαρίδα.

Κι αν γίνει πυρηνικός πόλεμος μπορεί και να επιβιώσετε.

-       …….;;;;

-       Να γεμίσετε με κατσαρίδες!

-       ……;;;

-       Αλλά αν γίνετε κατσαρίδα και σας πατήσει ελέφαντας, θα σας λιώσει και θα πεθάνετε.

      Κι ακόμη μια φορά, στον δρόμο, Ακαδημίας και Ασκληπιού, βράδυ καλοκαιρινό, όμορφο γλυκό βράδυ. Μύριζες τον ερωτισμό στον αέρα και τη στιγμή που είμαι έτοιμη να ερωτευτώ όλο το σύμπαν γι’ αυτή τη γλυκιά βραδιά, ο φτερωτός σατανάς χώνεται με αναίδεια και αποφασιστικότητα στο μπούστο μου και μέχρι να συνειδητοποιήσω τη σιχαμάρα, ευτυχώς βγαίνει από το κάτω μέρος και χάνεται στους καυτούς δρόμους της υπέροχα μαγικής πόλης, της γεμάτης με κατσαρίδες και ποντικούς, όμορφα πλάσματα σε όμορφους κόσμους ψεύτικους, με υπόγεια που στηρίζουν τα αέρινα ρετιρέ, όπου αλλοίμονο, μέχρι κι εκεί μπορούν να πετάξουν οι φιλενάδες μου.

         Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, θα την κρατήσω την ευχή να γίνω κατσαρίδα κι αν είμαι τυχερή και δεν λιώσω κάτω από μια σαγιονάρα, ίσως και να μπορέσω κάποτε να δω, εάν στ’ αλήθεια είμαστε ανθεκτικές σ’ έναν πυρηνικό πόλεμο ή εάν ο φθόνος των θνητών μας έπλασε το μύθο της αθανασίας.

                                                                            Μαρίνα Μάγκλαρη  

                                                                           Δραματοθεραπεύτρια