Κινητικά Προβλήματα με Καταφατική Απάθεια, Του Φώτη Βεζυργιαννίδη

Γράφω και γράφω και γράφω τόσο καιρό και νομίζω ότι πρόκειται για κείμενα που είναι μια ψυχοθεραπεία και τίποτα περισσότερο.

Μήπως και που τα διαβάζεις ρε φιλαράκι γίνεται κάτι; Δηλαδή αφού τα γράφω γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν πρόκειται να προκαλέσουν γιατί δηλαδή εσύ να κάνεις κάτι;

Στο φινάλε, οι μισοί γράφουν και όλοι μαζί διαβάζουμε πράγματα που υποψιαζόμαστε ότι μας αρέσουν και συμφωνούμε, αλλιώς γυρνάμε σελίδα ή κουνάμε το ποντίκι παρακάτω. Συμφωνούμε και αράζουμε. Καταφατική Απάθεια. Και γω απ’ αυτό πάσχω.

Όμως αυτό καρντάση να το διαβάσεις και να βάλεις το μυαλό σου να σκεφτεί. Και μετά να κάνεις και κάτι. Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα όπλα και να κάνουμε επανάσταση απέναντι στους μαλάκες. Ας ξεκινήσουμε αρχικά προσπαθώντας να τους αλλάξουμε.

Αυτό το σήμα στη φωτογραφία σίγουρα το ξέρεις. Το έχεις ξαναδεί. Μπορεί να το σέβεσαι και χαίρομαι γι αυτό. Μπορεί να σου προκαλεί οίκτο και να γυρνάς το βλέμμα σου αλλού. Ή μπορεί και να μη σου προκαλεί τίποτα απολύτως δηλαδή να σε αφήνει παγερά αδιάφορο.

Στη χώρα μας, αυτή τη γλυκιά μπανανία του ευρωπαϊκού νότου είναι πολύ φυσικό να σε αφήνουν παγερά αδιάφορο διάφορα θέματα γιατί πολύ απλά, χρόνια και χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα θεωρεί σημαντικά μια σειρά από εντελώς άχρηστα θέματα ενώ αγνοεί με πάθος κάποια άλλα ομολογουμένως πολύ σημαντικά πράγματα.

Το σηματάκι με το αναπηρικό αμαξίδιο λοιπόν σε αφήνει παγερά αδιάφορο γιατί η «πολιτεία», το «κράτος», το «σύστημα», η «εξουσία» επέλεξε να συμβαίνει αυτό. Και φυσικά επιλέγοντας να το θεωρεί ασήμαντο παλεύει με νύχια και με δόντια να εδραιώσει αυτή την άποψη-στάση και σε σένα, σε μένα και σε όοοολα τα παιδάκια.

Έχεις δει πολλές φορές αμαξίδιο με κάποιον που έχει κινητικό πρόβλημα να κινείται με συνοδό, στο κέντρο, στη γειτονιά, στα πεζοδρόμια ή στα πάρκα; Καλά, χωρίς συνοδό ούτε ο σούπερμαν δεν μπορεί να μετακινηθεί στην Ελλάδα με αμαξίδιο αλλά αυτός τουλάχιστον θα μπορούσε να πετάξει.

Είδες λοιπόν καρντάση πόσο ωραία τους κρύβουμε τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες στη χώρα «που γεννήθηκε ο πολιτισμός»;

Απλά και όμορφα. Δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση ΠΟΥΘΕΝΑ. Φτιάχνει ο άλλος μαγαζί και στον πρώτο έλεγχο από τις υπηρεσίες του κράτους τον ελέγχουν αν έφτιαξε ράμπα. Σώπα ρε κρατικέ λειτουργέ! Βάλε τικ στο χαρτί ότι ελέγχθηκε. Και μετά;

Ρε ο άλλος για να φτάσει στο μαγαζί με τη ράμπα, πρέπει πρώτα να βγει απ’ το σπίτι του.

Και για να βγει απ’ το σπίτι του δεν φτάνει η ράμπα στο πεζοδρόμιό του μόνο. Αρχικά πρέπει να βρει τη δύναμη και να πάρει την απόφαση να βγει. Άρα χρειάζεται ψυχολογική στήριξη. Όχι απ’ τη μάνα του ή απ’ τη γυναίκα του ή απ’ την αδερφή του. Αυτή είναι δεδομένη αλλά δεν είναι αρκετή και δεν είναι σαν αυτή ενός πιστοποιημένου επαγγελματία.

Μετά η προσβασιμότητα είναι πολύ σημαντική. Και όταν λέμε προσβασιμότητα εννοούμε λογικά πράγματα. Οι περισσότερες ράμπες απαιτούν αμαξίδιο με λάστιχα mountain bike και ο εποχούμενος για να τις ανέβει μόνος του πρέπει να παίρνει 10 επαναλήψεις τα 100 κιλά στον πάγκο ή να είναι πρωταθλητής χειροποδήλατου.

Σταματάς σε εστιατόριο στην εθνική οδό και οι τουαλέτες είναι στο υπόγειο. Ρωτάς γιατί δεν έχει ασανσέρ για να μπορεί να πάει κάποιος με αμαξίδιο και σου λένε «θα τον πάμε εμείς γύρω-γύρω απ’ το κτίριο, υπάρχει πρόσβαση». Σιγά μη φωνάξουμε και τον Παντελή Βούλγαρη να σκηνοθετήσει το χάπενινγκ μήπως κάποιος στο βάθος δεν πήρε χαμπάρι ότι «ο καημένος ο ανάπηρος θέλει να κατουρήσει».

Μην το κουράζουμε λοιπόν το ζήτημα. Γίνεται ένα ατύχημα σκοτώνεται κάποιος, τον κλαίμε και αν κάποιος γλιτώσει με πρόβλημα κίνησης, αυτόν τον θάβουμε ζωντανό.

Με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι βιαστικοί που παρκάρουν σε θέσεις που υπάρχουν  για ανθρώπους με κινητικό πρόβλημα. Πρόσφατα, κάποιος που παρατηρήθηκε απάντησε ενοχλημένος «γιατί βλέπεις κάποιον ανάπηρο;» Εσένα, είναι η απάντηση του ενός εκατομμυρίου αλλά δεν έχει και τόση σημασία γιατί κατα βάθος ο τύπος με την «βιαστική αναπηρία» είχε δίκιο.

Δεν βλέπω κανέναν τριγύρω να κάνει βόλτα, να πηγαίνει στη δουλειά, να ψωνίζει στα μαγαζιά με αμαξίδιο γιατί στην χώρα αυτή τους κρύβουμε. Σε άλλες χώρες οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα ψάχνουν ξενοδοχεία ή κλείνουν εκδρομές για να έρθουν στην Ελλάδα και να ανέβουν στον Όλυμπο...

                                                                         Φώτης Βεζυργιαννίδης