Η λογοτεχνία είναι… γυναικεία υπόθεση, ΤΗΣ ΗΛΙΑΝΑΣ ΒΟΛΟΝΑΚΗ

Κάποτε η λογοτεχνία ήταν η υπόθεση των ανδρών. Λίγες γυναίκες ήταν εκείνες που τολμούσαν να μπουν στα χωράφια των ανδρών συγγραφέων και να δώσουν τα πρότυπά τους και κυρίως να κρίνουν ένα βιβλίο. Θεωρούνταν πως καλύπτονταν από τα περιοδικά της εποχής, μόδα, συνταγές μαγειρικής, οικιακά ζητήματα.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Η λογοτεχνία κατακλύστηκε από γυναίκες συγγραφείς, που απευθύνονται, όχι μόνο σε γυναικείο αναγνωστικό κοινό, το οποίο αυξήθηκε θεαματικά, αλλά και σε ανδρικό.

Η γυναίκα δεν ντρέπεται να εκδηλώσει σε οποιαδήποτε μορφή τα συναισθήματά της, τους προβληματισμούς της. Ρίχνει την ματιά που πολλοί άνδρες συγγραφείς θα ζήλευαν. Έχει ζήσει- πολλές φορές και τώρα- την απόλυτη κυριαρχία του ανδρικού φύλου. Υπάρχουν στιγμές που νιώθει καταπιεσμένη και έχει ανάγκη να επαναστατήσει.

Μέσα από τη γραφή της νιώθει να λυτρώνεται, να μην παραμένει καθηλωμένη σε παλαιότερες εποχές. Τότε, που η γυναίκα, ήταν απλά: άβουλο πλάσμα, αλλά, τώρα: ελεύθερο.

Κάποιος μπορεί, να πει: η γυναίκα συγγραφέας, ασχολείται, κυρίως, με ροζ λογοτεχνία.

Να που… πολλές φορές τα φαινόμενα δείχνουν άλλα…

Η κλασική λογοτεχνία, ναι μεν είναι μια πολύπλοκη διαδικασία αλλά, τόσο σίγουρη στο ψυχικό- συγγραφικό χάρισμα μιας γυναίκας.

Σε αντίθεση με τη ροζ λογοτεχνία που ξεχνιέται τις περισσότερες φορές, η κλασική είναι διαχρονική.

Αυτό επιδιώκει και μια γυναίκα. Να μείνει διαχρονική.

Να έχει η κάθε λέξη το βάρος που της αρμόζει. Την ουσία που θα δημιουργήσει, τη σοφία της πρότασης που με τη σειρά της θα δημιουργήσει την αλήθεια.

Η παρηγοριά του καλού φίλου πού βρίσκεται πάντα στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή να ακούσει και να βοηθήσει. Σαν από μηχανής Θεός. Όπως, νιώθει η Ψυχή της Γυναίκας μέσα στα εκατοντάδες προβλήματα. Βία, μοναξιά… Όπως, όταν θέλει να τραβήξει μια κουρτίνα και βάλει το φως στο σπίτι της.

                                                                        Ηλιάνα Βολονάκη