Disco Black Blood, Της Μαρίνας Μάγκλαρη

      Disco Black Blood.

Μαυρίλα.

Και το ηχείο να χτυπάει μέσα μου και να μου κόβει την ανάσα.

Όχι άλλο εδώ μέσα.

Θα πνιγώ.

Έξω.

Όχι κύριος – πόρτα. Δεν θα επιστρέψω. Φεύγω δια παντός.

Έξω. Στον δρόμο.

Ο ταρίφας με μάζεψε και δέκα λεπτά μετά με έκανε να βάλω τα κλάματα. Ν’ αφήσω τα δάκρυα που ήταν έτοιμα, κρυμμένα, να λερώσουν το πρόσωπό μου με το μακιγιάζ – βιτρίνα χαράς.

Ο ταρίφας που οδηγεί χωρίς αναρτήσεις, διαβάζει την ψυχή μου, έτσι, σαν να έχει τα εκατό πτυχία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Και παρακαλάω να τρέξει όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Και τα φανάρια λειτουργούν ανάποδα από τα θέλω μου.

Κι έρχονται στη μούρη μου με το ζόρι τα στολιδάκια και τα φωτάκια και όλη η γαμοχαρά.

Γιατί είναι στολισμένη αυτή η πόλη;

Τι γιορτάζει;

Τι γιορτάζουμε;

Γιατί δε μ’ ενημέρωσε κανείς να βάλω κι εγώ τα κυριακατικά μου να βολτάρω περιχαρής και κρύβομαι σε υπόγεια που σφυρίζουν beat στον εγκέφαλό μου;

Total black. Και το blood  να ρέει ακατάπαυστα, μέσα μου. Θα αδειάσουν ποτέ αυτές οι αντλίες;

«Κλειστόν λόγω ανεπάρκειας», ταμπελίτσα πρώτη!

Δεν έχουμε τίποτα, σώσαμε, δεν έμεινε ίχνος, τέλος το φαγητό, δεν έχει να φάει κανείς τίποτα άλλο.

Και το περιτύλιγμα black και το accessoire, επίσης.

Μέσα - έξω black.

Πόσα λίτρα βότκας χρειάζεσαι για να πέσεις σε κώμα;

Πόσα τσιγάρα για να ζαλίσεις τη λειτουργία της σκέψης;

Και η σελίδα άδεια και τα γράμματα λειψά και οι σκέψεις άνειρμες.

Ναι μη βιάζεσαι, το ξέρω, ανύπαρκτη λέξη.

Αυτές ψάχνω, τις ανύπαρκτες.

Οι υπάρχουσες δεν χωράνε αυτό που με κατακλύζει.

«Χρόνια πολλά και να είσαι ευτυχισμένη. Μην είσαι κρεμασμένη. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σε στεναχωρήσει».

Ο πατέρας μου θα το έλεγε αυτό.

Στ’ αυτιά μου ξημερώματα από το στόμα ενός ταρίφα.

Αυτός ήξερε και το σωστό στενό για να στρίψει.

Αυτός ήξερε που ήθελα να πάω για να κρυφτώ.

«Κρεμασμένη», η ορθή λέξη την ταβλιασμένη στιγμή.

Επαρκώς ορθή για να ανοίξει τα κανάλια.

Γύρισε ολόκληρος και με κοίταξε.

Το είδα στο βλέμμα του.

Νοιαζόταν.

Ο τύπος νοιαζόταν για μια χαζοdizzy γκόμενα που γύριζε σπίτι, να κλειδωθεί, για να αυνανιστεί με τις λέξεις.

Τον επιβεβαίωσα.

Να του δώσω την ικανοποίηση πως σωστά διάβασε.

Δεν ήμουν καλά.

Δεν είμαι καλά.

Γιατί να μην το φωνάξω;

Τέλος οι μαγικές σκέψεις.

Δεν πιάνουν.

Τις δοκίμασα.

Χρόνια τις δοκιμάζω.

Αναποτελεσματικές.

Μπορώ να ζητήσω κι εγώ δώρο από τον Άγιο Βασίλη;

Να τον ξεγελάσω.

Να του πω πως είμαι κι εγώ παιδί και ότι θέλω να ζητήσω δώρο.

Τα αληθινά παιδιά μου είπαν να μην το κάνω.

Ο άγιος δεν ξεγελιέται, τα βλέπει όλα.

Ακούγεται τρομακτικό αυτό.

Ένας άγιος που μπορεί να τα βλέπει όλα.

«Θα σου στείλει κάρβουνα», μου είπαν.

«Θα σου στείλει περιττώματα κουκουβάγιας.»

Τι προτιμώ;

Θα πάρω τα περιττώματα και θα τα βάλω πάνω στα κάρβουνα, να έχουμε τροφή για τις άδειες μέρες.

Αν μπορούσα να τον ξεγελάσω;

Θα του ζητούσα ένα ζευγάρι αναρτήσεις.

Σε ζευγάρια πωλούνται οι αναρτήσεις;

Θα τις έστελνα στον ταρίφα, για να έχει πιο ήσυχες διαδρομές στη στολισμένη πόλη, τώρα.

Να έχει πιο ήσυχες διαδρομές στην καμένη πόλη μετά.

Γιατί θα καεί πάλι. Δεν τελείωσε τα πάρε δώσε με τις φωτιές.

Ένα διάλειμμα κάνει να γιορτάσει τα fake Χριστούγεννα.

Το μυρίζεις το καψάλισμα παντού κι ας έχει ψεκαστεί με μπουκάλια πατσουλί.

Το αποκάτω ζέχνει.

Κανένα πατσουλί, όσο ακριβό, δεν είναι αρκετό να πάρει το καψάλισμα.

Δεν είναι ο πρώτος.

Έχω παρελθόν με τους ευαίσθητους ταρίφες.

Αυτοί με φροντίζουν άθελά τους.

Ήταν κι εκείνος που πήρα ένα άλλο βράδυ, από τη ματωμένη πλατεία.

Είχαν σφαχτεί δύο τύποι.

Και η πλατεία γεμάτη από το δικό τους αίμα.

Περπατούσα χοροπηδώντας, να μη λεκιάσω τα καθαρά μου παπούτσια  με ξένο αίμα.

Η δική τους αντλία άδειασε εκείνο το βράδυ.

Κι εκείνος ήξερε που να με πάει.

Με είχε οδηγήσει ξανά στο σπίτι μου.

Το θυμόταν.

Και το στενό και που έπρεπε να πάρει τη στροφή.

Μετά το φανάρι.

Δεξιά στο σουβλατζίδικο.

Και στο Stop δεξιά.

Μετά το περίπτερο.

Σταματήστε όπου μπορείτε.

Και σταματάει στο ακριβές σημείο.

Σα να το γνωρίζει από πάντα.

Με περιμένει να μπω στην πολυκατοικία, να είναι σίγουρος πως είμαι ασφαλής.

Αυτό θα ζητούσα από τον άγιο φέτος, αν υπάρχει.

Δώρο για τους ταρίφες που με φροντίζουν.

Δώρο για τους ταρίφες που με «διαβάζουν».

Δώρο για τους ταρίφες που δε μιλάνε, αλλά ξέρουν να «βλέπουν».

Δώρο γι΄ αυτούς που δεν ζητάνε τίποτα  για να δώσουν μια κουβέντα ανθρώπινη.

Disco black blood.

Αλλά το blood δε γίνεται black.

Παραμένει κόκκινο σαν τη βότκα που μου υπόσχεται κώμα, αλλά δεν το φέρνει.

Αυτό θα ζητήσω για εμένα από τον άγιο, αν υπάρχει.

Μπορώ να ζητήσω κάτι και για εμένα παρακαλώ;

Άγιος είσαι, μπορείς να δώσεις σε όλους, αν καταφέρουν να σε ξεγελάσουν.

Θέλω να σε κοροϊδέψω και να ζητήσω δώρο, για εμένα.

Ένα κώμα.

Με διάρκεια, αν γίνεται, παρακαλώ.

                                                          Μαρίνα Μάγκλαρη

Εικόνα: Βotero, ''circus''