Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ…

Άτομα με αναπηρία. Με ειδικές ανάγκες. Με ειδικές δυνάμεις. Καθιερώθηκε στις 3 Δεκέμβρη να τους γιορτάζουμε; Εκείνη την ημέρα το 1992, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ. Ένα κίνητρο για τις κυβερνήσεις να βγουν τα ΑΜΕΑ από την απομόνωση. 7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από αναπηρία. Περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές δεξιότητες. Το 80% κατ’ εκτίμηση ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Αφορμή δική μου για την συγκεκριμένη μέρα στάθηκε ένα ντοκιμαντέρ. Του Γιάννη Κασπίρη. «Με λένε Στέλιο», ο τίτλος του. Αφιερωμένο στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο. Ο ίδιος λέει, «είναι ένα φιλμ-αφιέρωμα στην αναπηρία, όχι σε μένα». Ο Στέλιος έχασε την κινητικότητά του πρώτα στα κάτω άκρα. Νωτιαία μυϊκή ατροφία. Τετραπληγικός από την παιδική του ηλικία. Στο δημοτικό πρόλαβε να ζωγραφίσει ένα σχέδιο. Μα άλλα σχέδια είχαν ανώτερες δυνάμεις γι΄αυτόν. Κι άλλα είχε ο ίδιος για τη ζωή του. Στο Γυμνάσιο έπρεπε να είναι σημαιοφόρος. Εξαιτίας νόμου ρατσιστικού κι ευγονικού έχανε το δικαίωμα. Γιατί δεν ήταν αρτιμελής! Ο νόμος με την παρέμβαση του σχολείου και των ΜΜΕ άλλαξε μέσα σε μια νύχτα. Κι έγινε ο πρώτος Έλληνας σημαιοφόρος σε αμαξίδιο αναπηρικό. Κι εκείνη την περίοδο  το πρώτο θέμα στις τηλεοράσεις. Το γιατί δεν το κατάλαβα ποτέ. Νόμος  -παιδί με ειδικές δεξιότητες- είχε περιθωριοποιήσει από τη σχολική κοινότητα. Κατ’ επέκταση κι από την κοινωνία. Αντικατροπτισμός η μια της άλλης. Κι εμείς πανηγυρίζαμε και χειροκροτούσαμε... γιατί; Επειδή καταργήθηκε το αυτονόητο;

Ο Στέλιος με ένα τσιπ κολλημένο ανάμεσα στα φρύδια του διαχειρίζεται τον υπολογιστή του. Το δρόμο της αυτο-εξορίας που του δείχνεις αγαπημένη μου, ανάγωγη πολιτεία τον γράφει εκεί που μελάνι δεν πιάνει. Μπαίνει στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ειδικεύεται στην Ψυχιατρική. Έχει ενεργή συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό δίκτυο για την αυτόνομη διαβίωση των αναπήρων. Πάλι γίνεται θέμα. Πάλι για τα ευνόητα. 

Το αναιμικό Δημόσιο Σύστημα Υγείας πριονίζει τα δικαιώματα. Οι κυβερνήσεις αμύητες στα προβλήματα, απούσες. Στέλνουν μόνο αναμασημένους ευφραντικούς λόγους, επαίνους και βραβεία σε μέρες επετειακές. Άντε και σε καμιά παραολυμπιάδα.

Οι πολίτες με ξεχωριστές ανάγκες ζητάν. Απαιτούν, όχι ειδική. Μα ισότιμη μεταχείριση. Παλεύουν μόνοι τους για δικαιώματα αυταπόδεικτα. Για ό,τι εσύ κι εγώ έχεις χωρίς να το ζητήσεις. Παντού τρικλοποδιές κι εμπόδια. Η μάχη που δίνουν είναι άνιση. Το κόστος διαβίωσής τους βάσει στατιστικών είναι τριπλάσιο από το δικό σου. Ο βαθμός πολιτισμού μιας κοινωνίας, λένε, φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Και ναι, στην Ελλάδα ο Στέλιος κι ο κάθε Στέλιος δεν μπορεί ούτε μια βόλτα να κάνει. Οι μετακινήσεις αδύνατες στους ελληνικούς δρόμους.  Κτιριακές υποδομές για ΑΜΕΑ ανύπαρκτες. Τα ασανσέρ σε σταθμούς μέσων μαζικής μεταφοράς δε λειτουργούν. Ράμπες για καροτσάκια; Μόνο στην επιστημονική σου φαντασία. Και στις αμερικανικές ταινίες. Αυτόματος αποκλεισμός από το κοινωνικό σύνολο. Τα ΑΜΕΑ αντιμετωπίζονται σαν ufo, σαν εξωγήινοι. Σαν  παρακατιανοί-ανάπηροι.

Και μπορεί από τη μόνιμη ελληνική οικονομική κρίση να πλήττονται τα προγράμματα στήριξης των σωματικά και ψυχικά ανάπηρων, αλλά τα ΜΑΤ έκαναν το πρώτο βήμα. Για την ένταξη των ΑΜΕΑ στην ελληνική κοινωνία. Και να το επίσημο διάγγελμά τους. «Τέλος ο διαχωρισμός. Αν επαναστατήσει είτε για επιδόματα, ή για δικαιώματα , διαδηλωτής-ΑΜΕΑ τα ίδια χημικά θα τρώει». Αυτό θα πει ισοτιμία φίλε!

Όλοι εσείς οι πλήρως λειτουργικοί, οι υγιείς. Οι αυτάρκεις, οι αρτιμελείς ανάπηροι στο μυαλό και παραπληγικοί στην ψυχή, με την ανυπόφερτη ψευδοηθική και ψευτοζωή. Όλοι εσείς οι βολεμένοι αμοραλιστές, οι αδαείς ηθικοί αυτουργοί της κατάντιας και περιφρόνησης τέτοιων ξεχωριστών ανθρώπων μάθετε πως αλλού είν’ η ζωή.

Η 3^η Δεκεμβρίου δεν είναι γιορτή. Θεωρητικά θα μπορούσε να είναι. Πρακτικά είναι μέρα διεκδίκησης, είναι μέρα αγώνα. Τα βραβεία και οι έπαινοι είναι για τις μέρες τις αναμνηστικές. Είναι για τους τοίχους. Τα εγκώμια δεν είναι επουλωτικές αλοιφές. Δεν αγαπώ τις παγκόσμιες μέρες. Είμαι κατά. Πράξη φαρισαϊσμού, βρωμάνε. Τα κίνητρα αυτών  που τις ορίζουν μου κάνουν πλαστά, υποκριτικά. Αισχρά. Αν μνεία κάνω σε αυτές είναι για να υπενθυμίσω σε σένα  αμνήμονα υπεύθυνο... υποκινήτρια τάχα εγώ  της συνείδησής σου. Κι αν πάλι πρέφα δεν πάρεις..  Άρον το δεκανίκι σου και περιπάτει, μάγκα.  

                                                                 Μαίρη Γεωργιοπούλου