ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ...

-               Είναι κάμποσες μέρες που το ημερολόγιο γράφει Δεκέμβρης. Είσαι μουντή κι άτονη. Τι σε έχει πιάσει;

-          Έπαθα αυτήν,... την μόνιμη εορταστική μελαγχολία.

Δεν έχω ‘’ψυχική κατάσταση’’. Ούτε χαράς, ούτε λύπης. Μόνο η παρατηρητικότητα μού έμεινε. Μα καμιά φορά κάνω πως δεν βλέπω. Κι ασκούμαι στη σιωπή. Οι φήμες λένε πως έχουμε Χριστούγεννα. Δεν ξέρω ποια να φορέσω φέτος. Τα βόρεια με το χιόνι;  Ή τα νότια με τις φοινικιές; Τα κοσμικά; Ή τα μοναχικά;  Τα σκοτεινά ή τα πιο φωτεινά;

Σκοτώνω τον χρόνο μου. Σε παίρνω μάτι μέσα από την τζαμαρία. Σώνει και καλά το χιόνι να το φέρεις στο νότο. Να το αγοράσεις ψεύτικο. Να στολίζει το σαλόνι σου. Τη φάτνη. Χιονοστιβάδα ολόκληρη  δίπλα σε τζάκι και να μη λιώνει με τίποτα! Βαλσαμωμένο και το έλατο που το παραφόρτωσες τούτη τη χρονιά. Σαν να του έχεις κρεμάσει κουδούνια. Γέρνει. Και πιο πέρα καραβάκι αταξίδευτο, καμαρώνει φωταγωγημένο.  Σε περιμένει να μπαρκάρεις. Και τα παραδοσιακά  κουλουράκια σου, ξεροψήθηκαν. Μύρισαν ως απέναντι. Υποφέρουν από τη δυνατή φωτιά σου. Κάθε χρόνο επαναληπτικές κινήσεις. Ανακυκλωμένα συναισθήματα. Play, pause και replay.

Οι πόλεις ταλαίπωρα στολισμένες. Ανάβουν ένα ένα τα λαμπιόνια. Εκατομμύρια βραχυκυκλωμένα φωτάκια χρωματιστά. Αναβοσβήνουν σαν αστραπές στον ουρανό. Σου υπενθυμίζουν τα καθήκοντά σου, τα καταναλωτικά. Η κατάνυξη μπερδεύτηκε με το προϊόν. Κι εγώ η χριστιανή περιφερόμενο ξωτικό μες στους αντίχριστους. Το πιο αναλώσιμο από τα προϊόντα. Γίνομαι βιτρίνα. Ποζάρω δίπλα από καλικάντζαρο. Βιτρίνα με χέρια. Σου χαρίζω μια αγκαλιά σε συσκευασία δώρου. Με κόκκινη γιρλάντα.

Πάρε κόσμε πάρε. Προσφορές από ένα ευρώ... όσο όσο, ξεπουλάμε. Το κεφάλι σου γέμισε με διαφημίσεις. Όλες σε άτοκες δόσεις. Τα ταξιδιωτικά γραφεία σου υπόσχονται αξέχαστες διακοπές στο χωριό του Αγίου. Πώς θα αρχίσουν να κινούνται τα καταναλωτικά; Τα δάνεια; Τα μπουζουξίδικα μοστράρουν τα στρας και τις παγιέτες. Τα δωδεκάποντα γκάπα-γκούπα σου αποσπούν την προσοχή. Κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν υπάρχει. Μόνο κουτάκι βρεμένο με σπίρτα. Μόνο κοριτσάκι με φουξ χάντρες και λαμέ κολλάν που πουλάει τη φωτιά. Να βγει ο επιούσιος και την σήμερον.

Τα συνδικάτα στους δρόμους παλεύουν για τα κεκτημένα. Τα κανάλια ετοιμάζουν πυρετωδώς τα εορταστικά τους. Εν όψει Χριστουγέννων συνταγές gourmet. Για το ρεβεγιόν. Να μπουκωθείς με τα γαστρονομικά. Να γεμίσεις με λιπίδια και χοληστερίνη μήπως και ξεγελάσεις  τη θλίψη σου. Ο γιορτινός ο κύκλος έγινε κύκλος καταναλωτικός. Κι είναι κι αυτές οι φιλανθρωπικές οι εκδηλώσεις. Μέρα παρά μέρα. Σε φορτώνουν τύψεις κι ενοχές. Που όλο το χρόνο είχες πέσει σε νάρκη χειμερία. Και τώρα σου ζητούν κινήσεις επανορθωτικές. Να προσφέρεις στον συνάνθρωπο μέρες που είναι.

Μεγαλώσαμε. Και το πήραμε πρέφα. Τα Χριστούγεννα είναι για τα παιδιά. Και μόνο. Αυτά που δεν έχουν παρελθόν για να θυμούνται. Μόνο μέλλον. Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ανάμνησης. Με μνήμες τα ζεις. Και μια πρέζα  φαντασίας.

Σκέφτομαι και γράφω. Όπως στο δημοτικό. Παρατηρώ και γράφω.  Όπως στη ζωή. Γράφω επιστολές. Παραλήπτης ο Άγιος Ανύπαρκτος. Ο Άγιος Βασίλης. Έχω έναν κατάλογο τσαλακωμένων επιθυμιών. Θα τον κάψω και θα ησυχάσω. Αιμάτινες, χειμωνικές ευχές τρέχουν σαν σάλια από το στόμα μου. Κι από τα τρύπια μπατζάκια μου, άλλες τόσες. Κι αν ξεχαστώ και δεν προλάβω την γέννηση, δεν πειράζει. Σε λίγους μήνες έρχεται ο εξευτελιστικός, ο θάνατός του. Εξάλλου του χρόνου λαμπρά πάλι θα ξαναγεννηθεί.

                                                                     Μαίρη Γεωργιοπούλου