«Summertime, and the livin' is easy», (Της Μαρίνας Μάγκλαρη)

Από τη γαμο-κατάσταση στη γαμω-κατάσταση.

Από το γρασιδένιο δροσερό κτήμα, «Όμορφοι Γάμοι - Ευτυχισμένες Βαφτίσεις» στο καυτό κέντρο «μας πήραν οι μπάτσοι και μας σήκωσαν».

Από το γκλιν των κρυστάλλινων ποτηριών και της αναμονής του ταξιδιού στο N.Y.C και στο Mexico City και γενικώς, στα ακατάπαυστα γκλιν των δακρυγόνων, της φωτιάς στους κάδους με τα σκουπίδια που καπνίζουν αριμανίως ώρες μετά και ενός τοίχου που «έφυγε» από τη θέση του και τα τουβλάκια χτίζουν παραπέτασμα στη μέση της Ζωοδόχου Πηγής, να δώσουν ζωή στο παιχνίδι «όποιος περάσει το εμπόδιο την γαμ…».

Βλέπω την κάπνα πριν τον ταρίφα και η ανάγκη μου να τον προστατεύσω τρέχει πιο γρήγορα από τον φόβο μου, που ατρόμητη μπορώ να κατέβω στη μέση του δρόμου και θα την βρω την άκρη, ενώ αυτός ο καημένος ο ταρίφας τι φταίει που φορτώθηκε μια ημίτρελη ξημερώματα από την ησύχως κοιμώμενη Ηλιουπόλεως να την πάει στο κέντρο μήπως και πιούμε απόψε και ξεχάσουμε γιατί πίνουμε για να ξεχάσουμε (κλεμμένο).

Είναι και ο άλλος, ο οδοντοφτιάχτης, ο «φαντάρος» από τα μυθιστορήματα του Ξανθούλη, με το τσιγκελωτό, να ψάχνει όλο το βράδυ ποιο κοριτσάκι θα κοιμίσει απόψε στα βαμβακερά του από το Attica και πέφτει με τα μούτρα πάνω στην ψηλή εντυπωσιακή ξανθιά που μαίνεται να πιάσει τη νυφική ανθοδέσμη, μήπως και τα επόμενα προσκλητήρια τα στείλει η ίδια, για τον δικό της γάμο, καλώς εχόντων, με τον βολεμένο οδοντοφτιάχτη. Και είναι τόσο προφανής ο πόθος που αναρωτιέμαι τι τους μένει για την πρωινή συνύπαρξη. Ίσως η ανάμνηση του λικνίσματος σε ρυθμούς discoμπάλας και εϊτίλας. 

Σώζω τον ταρίφα από βέβαιη κρίση πανικού και ως braveheart αποβιβάζομαι στο σταυροδρόμι μεταξύ ηδονής και μπατσοεπίθεσης και προχωράω αγέρωχη με το φόρεμα της καλεσμένης που «σας εύχεται κάθε ευτυχία στην κοινή σας ζωή που ξεκίνησε πριν δέκα χρόνια, αλλά τώρα αποφασίσατε να επισημοποιήσετε με της ιερές ευχές της εκκλησίας και της αγίας τριάδας και των λοιπών αγίων» και προχωράω στα σκοτεινά και είμαι χαρούμενη που ξαναγύρισα στο μπαχαλάκι και έπαψα να το παίζω πρωταγωνίστρια χολλυγουντιανού υπερθεάματος με κολωνάτα και μπουφέ για κάθε ουρανίσκο.

Και είμαι καλά, γιατί είμαι εκεί που χωράω. Τώρα νιώθω πραγματική πρωταγωνίστρια σε ταινία, όλα τα φώτα επάνω μου και κανένα «cut»  από τον director. Αλλά είναι ταινία. Είναι ό,τι περνάει από πάνω, επιδερμικά. Στο βάθος κενό. Γιατί δεν είσαι εσύ. Δεν είμαι μαζί σου. Πιέζω τον εαυτό μου να το απολαύσει, «ζήσ’ το βρε αδερφέ», «μια ζωή την έχουμε» και άλλα τέτοια νοητικά επινοήματα για να δικαιολογήσει ο μόνος την άβυσσο της μοναχικότητάς του.

Και το αγόρι δεν μου ζητάει τίποτα και ταυτόχρονα μου ζητάει τα πάντα.

Κι εγώ, που μαζί σου ονειρεύομαι την άκρη του κόσμου, μαζί του νιώθω κυρίαρχη στη μοναξιά μου και δεν δίνω τίποτα στα όνειρά του.

Να φύγουμε.

Όχι ακόμη. Παίζει Rolling Stones. Να πιω το αλκοολάκι μου. Να καπνίσω το τσιγάρο μου.

Ό,τι θες εσύ. Θα κάνουμε ό,τι θες εσύ.

Από πού ήρθε αυτή η ελευθερία; Πότε απέκτησα γήπεδο να παίζω μπάλα όπως γουστάρω εγώ; Με είχες ξεσυνηθίσει από τέτοιες πρωτοβουλίες και τώρα; Πως τις διαχειρίζομαι; Ευκολάκι. Η μνήμη επανέρχεται αυτόματα. Κάνω ό,τι θέλω στους δικούς μου ρυθμούς.

Μαλακίες.

Κάνω ό,τι θέλω στη δική μου αμφιθυμία.

Σε ποιο χωράφι να πάω να απλώσω τη σύγκρουσή μου γαμώ τον Δία και το δωδεκάθεο ολόκληρο; 

“Under my thumb” και τα ερωτηματικά μού ζαλίζουν τις κρανιοεγκεφαλικές μου συνδέσεις. Πώς να πω όχι στο αγόρι πώς να γιγαντώσω την έλλειψη; Πώς να αρνηθώ τη συνέχεια;

Θα πάω και θα φύγω όποτε γουστάρω εγώ.

Είμαι ελεύθερη, θυμάσαι;

Είμαι ελεύθερη από το αγόρι, είμαι ελεύθερη από εσένα, είμαι ελεύθερη από εμένα.

          Ψέεεεματααα. Το τελευταίο, ψέμα. Δεν είμαι ελεύθερη από εμένα.

Πάω.

Να απλωθώ στο ψέμα μου.

Δεν πάω.

Θα στριμωχτώ στην αλήθεια μου.

Θα φύγω. Να φύγω.

Ξημερώνει μέσα στα αποκαΐδια των κάδων.

Ξημερώνει στον καπνό των τσιγάρων.

Ξημερώνει σε μια φωνή που υποστηρίζει «Summertime, and the livin' is easy».

Θα γυρίσω σπίτι με τα πόδια.

Όχι άλλος ταρίφας σήμερα.

Περπατάω κάτω από τον ήλιο. Καίγομαι.

Θα περπατήσω και θα πληγώσω τα πόδια μου ως το σπίτι.

Τώρα αισθάνομαι ζωντανή.

Κλείνομαι στο σπίτι.

Τώρα είμαι ασφαλής.

Τώρα είμαι ολότελα εγώ.

Τώρα, που αναγνωρίζω από την αρχή το κάψιμο της απουσίας μου.

                                                                     Μαρίνα Μάγκλαρη

Εικόνα: Wim Wenders… ‘’Paris, Texas’’