Φιλενάδα μου καλό φθινόπωρο,
Μου έλειψες
πολύ...
Το καλοκαίρι αυτό,
το πέρασα στο χωριό μου. Ξέρεις, όταν μετά από χρόνια ένας άνθρωπος αποφασίζει
να πάει στο χωριό του, πρέπει μάλλον να είναι συναισθηματικά προετοιμασμένος
για κανα-δυο υπαρξιακές αγωνίες, για μια ελαφριά καταθλιψούλα, ειδικά εάν έχει
καβαντζάρει τα 35, και πιθανώς για καμιά αγοραφοβία...
Το χωριό δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Έμεινε όπως το άφησα. Οι άνθρωποι μεγάλωσαν, όπως κι εγώ φυσικά, και η γνωριμιά μας ήταν σα να άρχιζε απ’ την αρχή. Για ένα μεγάλο διάστημα θαρρώ πως άλλαξα και όνομα. Δε με λέγαν Ελένη, αλλά Τίνος-είσαι-συ. Το συνήθισα, μετά την πρώτη βδομάδα. Είχε πλάκα από ένα σημείο και μετά.
Στην Αθήνα
είσαι το ονοματεπώνυμο σου. Στο χωριό είσαι πάντα καποιανού εγγόνα, κάποιου
άλλου ξαέρφη, καποιανής ανηψιά και πάει λέγοντας... Περπατάς στην πλατεία και
σ' ακολουθεί θαρρείς, ένας αόρατος στρατός από ανθρώπους του σογιού σου που
μπορεί και να μην γνώρισες ποτέ, όμως η γλυκύτατη κυρία με το μπαστουνάκι που
σε αποκαλεί Τίνος-είσαι-συ τούς ξέρει κι αυτούς. Κι έχει πολλές ιστορίες να σου
πει... όρεξη να ‘χεις. Κι έτσι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, αρχίζεις να διευρύνεσαι
εσωτερικώς και εξωτερικώς.
Καταρχάς,
αρχίζεις να τρως! Τρως πολύ, γιατί εδώ όλοι θέλουν να σε ταΐσουν. Κι εσύ φυσικά
τρως κι αφήνεις τα άγχη των παραπανίσιων κιλών για την Αθήνα! Άσε που στο χωριό
σου δε παχαίνεις ποτέ! Πάντα είσαι αδύνατος.
-"Φάε
παιδί μου, αδυνάτησες"
-"Τι
αδυνάτησα ρε θεια, δέκα κιλά έχω πάρει".
-"Δε
πειράζει κόρη μου, οι άντρες τα θέλουν τα πιασίματα".
Ε, κι εσύ,
μετά από τέτοια επιχειρήματα, θα φας τελικά και το εικοστό-τρίτο τυροπιτάκι που
σου απόμεινε στο πιάτο. Κάτι θα ξέρει η θεια.
Μια
καταθλιψούλα μπορεί να τη περάσεις στο πόδι, εάν έκανες το λάθος και πήγες στο
χωριό σου πριν χρόνια με τον πρώην. Αισθάνεσαι λίγο σαν τον Μάικλ Τζέι Φοξ στο
'Επιστροφή στο Μέλλον'. Πώς στο καλό θυμάται ο θείος 98 Μαΐων τον πρώην σου με
το μικρό του όνομα, ένας Θεός το ξέρει! Το χειρότερο είναι ότι σε ρωτάει και τι
κάνει… Δείξε υπομονή, οι άνθρωποι δε χωρίζαν τα χρόνια εκείνα!
Άμα δεν έχεις παντρευτεί δε, πάει την
έκατσες... Διάθεση να ‘χεις να πάθεις κατατονία. Εκεί ο χρόνος μετράει
αντίστροφα και για σένα και τη θεία σου που μέχρι εκείνη τη στιγμή σε ταχτάριζε
στα γόνατα της σαν τετράχρονο. Διότι κοπελιά τα χρόνια περνούν, κι όπως σοφά λέει
και η Παπαδοπούλου μαζί με όλο σου το σόι: «εσύ πότε θα γίνεις μάνα;»
Όσο για το
ενδεχόμενο αγοραφοβίας που ανέφερα παραπάνω, το ‘χεις στο τσεπάκι σου! Στο
χωριό δεν έχεις καμία ελπίδα να μείνεις σιωπηλός για πάνω από δύο δευτερόλεπτα.
Κάποιον θα συναντήσεις στη γωνιά. Οι άνθρωποι εδώ σε κοιτούν με μια λαχτάρα σα
να σε περίμεναν όλο το χειμώνα να ‘ρθεις. Να σου φτιάξουν καφέ. Να σου πιάσουν
το χέρι. Να μιλήσουν. Αχ, πόσο θέλουν να σου μιλήσουν! Κι αρχίζεις κι εσύ, η
αντικοινωνικιά, η βαριεστημένη Αμπελοκηπιώτισσα, να μιλάς, να λες καλημέρα, να
θυμάσαι και να αναζητάς στα πρόσωπα τους εκείνο το κορίτσι με τα μάγουλα που ήσουν
κάποτε.
Έτσι κάπως
κυλάει ο καιρός κι είσαι διαρκώς σε ένα τώρα κι ένα πριν συγκινησιακά
φορτισμένο και θορυβώδες.
Ε, και μετά,
έρχεται η ώρα να φύγεις, ακριβώς τη στιγμή που απέκτησες και πάλι το όνομά σου και που πρέπει να αποχωριστείς ένα κομμάτι από το ζωντανό
παρελθόν σου. Εύχεσαι όμως πως θα ξαναπάς κι υπόσχεσαι στον εαυτό σου πως δε θα
αργήσεις τόσο αυτή τη φορά…
Θα δείξει…
Σε φιλώ πολύ,
Η Τίνος-είσαι-συ
Ελένη Παλλέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου