Οι ποδηλατόδρομοι της Σαλονίκης και άλλα ανέκδοτα (Του Φώτη Βεζυργιαννίδη)

Τις προάλλες έβλεπα σε τοπικό κανάλι τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης. Ήμουν μάλιστα σε αίθουσα αναμονής οδοντίατρου και γαντζώθηκα απ’ την οθόνη για να ξεχάσω τον πόνο που θ’ ακολουθούσε. Την ώρα που μιλούσε ο κυρ-Γιάννης δίπλα στο αναλόγιό του υπήρχε ως ντεκόρ ένα ποδήλατο στεκούμενο.

Λέω, από μέσα μου, Σαλονίκη ρε, εκατόν εξήντα χρόνια μπροστά, πολιτιστική πρωτεύουσα μιας Ευρώπης που διαλύεται λίγο πριν την ολοκλήρωσή της και ανοίξαμε το δρόμο στη φιλική προς το περιβάλλον μετακίνηση. Διότι αυτή η πόλη, η πόλη του κυρ-Γιάννη και όχι του θεού όπως επιμένουν να τη λένε τα σκουλίκια, αγαπάει το ποδήλατο. Και όχι μόνο το αγαπάει αλλά το έχει ερωτευτεί κάργα. Κι όταν μιλάει ο Δήμαρχός της του βάζουν από δίπλα κι ένα ποδήλατο για να μην ξεχνούν οι χωριατοθεσσαλονικιοί ότι ποδήλατο και Σαλονίκη είναι δυο έννοιες αλληλένδετες.

Από που να ξεκινήσω καρντάση μου;  Από το υπερσύγχρονο και ασφαλές δίκτυο ποδηλατοδρόμων που διαθέτουμε; E ναί ρε! Ξεκινάει ο ποδηλατόδρομος από την αρχή της Δωδεκανήσου και μετά γίνεται αεροδιάδρομος ακριβώς μπροστά από το Α.Τ. Πλατείας Δημοκρατίας διότι που να το παρκάρει το περιπολικό το μπατσάκι που μου θέλετε και ποδηλατόδρομο τσογλάνια ακτιβιστές. Μετά μέχρι την Πολυτεχνείου θα βρεις τέσσερις κάδους μέσα στον στενό κόκκινο δρόμο σου γιατί ο κάθε υπάλληλος καθαριότητας που σέβεται τον εαυτό του δικαιούται να ΜΗΝ ξαναβάλει τον κάδο στην εσοχή αλλά να κλείνει το δρόμο στα ποδήλατα. Επίσης αμέσως μετά το φανάρι δεν μπορείς και πάλι να περάσεις διότι εδώ είναι η ξενοδοχειάρα ρε μεγάλε θέλει ο μαλάκας την Κόρσε Παγιέν στην είσοδο που πας εσύ με το κωλοποδήλατό σου;  Άσχετο. Αυτά τα Παγιέν είναι καλά; Γιατί έχω ακούσει ότι καίγονται εύκολα. Γερμανία και τρίχες κατσαρές να πούμε.

Ας τ’ αφήσω όμως τα περιττά λόγια και ας υποθέσω ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ είμαι παραλία. Εδώ έχουμε το πιο παράδοξο από τα παράδοξα της πόλης. Δε μιλάω για τις διάφορες πινακίδες που βρίσκονται μέσα στον ποδηλατόδρομο. Μιλάω για το γεγονός που ενώ σε όλη την πόλη οι ποδηλάτες είναι κυνηγημένοι εδώ τους έχουμε κεχαγιάδες! Τέσσερα μέτρα πλάτος το πεζοδρόμιο, τα δύο για τους ποδηλάτες! Χιλιάδες περιπατητές στριμώχνονται σε δύο μόλις μέτρα παραλίας και μάλιστα να έχουν και το φόβο μην πέσουν στη θάλασσα και οι λίγοι ποδηλάτες άνετοι και χαλαροί. Και μερικοί μάλιστα είναι έτοιμοι για καυγά όταν οι πεζοί μπαίνουν στον δρόμο τους. Soureallisme! Η Δημοτική Αρχή δεν είχε ούτε μισό κιλό μπαλάκια να τα βάλει με τα μπαροκαφέ της παραλίας και να κάνει τη δεξιά λωρίδα της ασφάλτου ποδηλατόδρομο και τις άλλες δύο να τις αφήσει για τα τουτού. Αλλά μετά πού θα παρκάρει ο γαζομπεμπές το εργαλείο του, να πίνει φρέντο αλ πατσίνο με καφέ ζάχαρη και αφρόγαλα γαϊδούρας και να θαυμάζει με την Τζέσικα την αλανιάρα τις ζάντες που γυαλίστηκαν με brasso στην πυλωτή στη Νικόπολη;

Eντάξει ρε φίλε Θεσσαλονίκη είσαι μη τα θες όλα δικά σου. Τι μπορείς να πεις ρε μάγκα για τη Νέα Παραλία; Γκρινιάρη, έ, γκρινιάρη. Πεζοδρομιάρα είκοσι μέτρα φάρδος σε λέω με ποδηλατόδρομο διπλής κυκλοφορίας και με δέντρα και με της Παναγιάς τα μάτια που λένε. Όντως εδώ δε με παίρνει παρά να κάνω τουμπεκί. Όχι όμως τουμπεκί ψιλοκομμένο γιατί κι εδώ έχουμε κάτι νούμερα ποδηλάτες άσ’ τα να πάνε. Παίρνει άλλος το μάουντεν με τα τριάντα δύο φωτάκια, καθρεφτάκια, φτεράκια, κερατάκια και ο άλλος σοβαρός με το κάρμπον το κουρσάκι και πάνε στον ποδηλατόδρομο της Νέας Παραλίας με σαρανταεφτά χιλιόμετρα την ώρα λες και τους είχε η μάνα τους κλειδωμένους και χάσανε την πρωινή προπόνηση. Είναι η παραλία για σπριντ ρε νούμερα; Που θα σου πεταχτεί ο μπόμπιρας με το μπαλόνι και για να τον αποφύγεις θα μάθεις μπάνιο στον βιολογικά καθαρισμένο Θερμαϊκό που αν δεν συναντήσεις κάτι δικό σου εκεί μέσα θα βρεις σίγουρα κάτι του σύντροφού σου ή του γείτονά σου.

Και τέλος για να τα λέμε όλα έχουμε και τους δύο ποδηλατόδρομους της Αγίου Δημητρίου που ξεκινούν από το Καυτατζόγλειο και με κάποιους μυστήριους τρόπους που χάνονται στα χρόνια της τουρκοκρατίας, προσπαθούν να συναντήσουν αυτόν της παραλίας. Ανεβαίνουν σε πεζοδρόμια κάνουν κάτι περίεργα ζιγκ-ζαγκ  που λες, σίγουρα αυτός που τους σχεδίασε δεν έχει καβαλήσει ποτέ του ποδήλατο και δεν είναι και Σαλονικιός να πούμε. Γενικά δηλαδή αυτοί που σχεδίασαν το δίκτυο των ποδηλατοδρόμων της Θεσσαλονίκης μάλλον έκαναν αγγαρεία γιατί τους είπαν ότι δε θα πληρωθούν γι’ αυτή τη δουλειά. Αν πάλι ξέρει κάποιος ότι τους πλήρωσαν τότε πρέπει να κρεμάσουμε και αυτόν που το ξέρει και αυτούς που δώσανε τα φράγκα. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει και το ξέρουμε όλοι. Και ο κοσμάκης θα συνεχίζει να αγοράζει ποδήλατα τα οποία θα τα φορτώνει Κυριακή απόγευμα στη σχάρα αυτοκινήτου της πίσω πόρτας για να κάνει μισή ώρα ποδήλατο στην παραλία. Πιο μεγάλη ξεφτίλα δεν υπάρχει. Χίλιες φορές Death Metal να πούμε.

Y.Γ. Κυρ- Γιάννη, ναι ρε εσένα λέω δημαρχάρα μου που ξεφούσκωνες τα λάστιχα των I.X. που πάρκαραν όπου να’ ναι. Τι έγινε με τους πεζόδρομους, με το κέντρο της πόλης, και με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σου; Tα έφαγε η μαρμάγκα όλα. Ευτυχώς, μας έμειναν οι  τουρίστες.

•    Οι φωτογραφίες του ΦώτηΒεζυργιαννίδη