Μαμά! Μπαμπά!

Υπήρξα καλή κόρη;

Μαμά

Μπαμπά

          Ήμουνα καλή κόρη;

Ήμουνα η κόρη που ονειρευόσαστε να έχετε;

Ένα κοντοκουρεμένο κοριτσάκι.

Ένα κοριτσάκι που φεύγει από το σπίτι για έναν άγνωστο κόσμο.

Ένα κοριτσάκι που ντρέπεται.

Κόκκινη, κατακόκκινη.

Κόκκινα και τα παπούτσια.

Μα γιατί;

Τα κόκκινα παπούτσια ταιριάζουν με όλα τα ρούχα! Δες!

Κι αυτή η κόκκινη φούστα με το χρυσό σιρίτι!

Την λάτρεψα!

Την ερωτεύτηκα από τη πρώτη στιγμή!

Έρωτας σε μια στιγμή.

Φαντασιωνόμουν το κοριτσάκι να την φοράει και συνοδεία τα κόκκινα παπούτσια!

Πόσα κόκκινα παπούτσια χάλασα;

Ποιος νοιάζεται;

Το κόκκινο κορίτσι βαμμένο από ντροπή βολτάρει κοτσάροντας την κόκκινη φούστα.

Να σου πω ένα μυστικό;

Δεν τη φόρεσα ποτέ την κόκκινη φούστα που διεκδίκησα.

Ήταν λάφυρο κρυμμένο σε μια ντουλάπα.

Λάφυρο για να μου θυμίζει μια μάχη κερδισμένη.

Λάφυρο χωρίς χρηστική αξία.

Λάφυρο αναμνηστικό.

Έδωσα μάχη για να την αποχτήσω αυτή την κόκκινη φούστα με το χρυσό σιρίτι.

Μεγάλη μάχη, πιο ώριμη, περισσότερο εσωτερική.

Μεγαλύτερη από αυτή για το κόκκινο καροτσάκι.

Κυλιόμουν στα πατώματα.

Το ντροπαλό κοριτσάκι παίζει θέατρο και το ξέρει.

Σφαδάζει στα πατώματα του παιχνιδάδικου και το μωσαϊκό σκηνή θεάτρου.

Πρώτος ρόλος: «Το δράμα της δύστυχης παιδούλας».

Παίζεται απόγευμα, παραμονές Πάσχα.

Το Πάσχα ευνοεί τα δράματα και το μωσαϊκό την υποκριτική. Αφού ξεκίνησα θα το φτάσω μέχρι τέλους.

Σαν πρόβατο σε σφαγή.

Δεν φεύγω αν δεν επανακτήσω την αξιοπρέπειά μου με το

καροτσάκι ανά χείρας.

Δύσκολο κοινό, δύσπιστο.

Η αξιοπρέπεια απλώνεται στο μωσαϊκό να την ποδοπατήσουν τα

ευγενικά και ήσυχα παιδάκια, καμάρια των γονιών τους.

Και το κόκκινο κορίτσι ακολουθεί τα βήματα για το σπίτι.

Με άδεια χέρια και καλλιτεχνική αποτυχία.

Που θα κοιμάται η κούκλα μου τώρα;

Χωρίς καροτσάκι – ασπίδα για την κούκλα μου.

Θα συνεχίσω να παίζω στρατιωτάκια που πάνε σε πόλεμο και βάζουν στοίχημα τη ζωή τους για ένα και μόνο παιχνίδι.

Έχω και συντροφιά σε αυτό. Δεν πειράζει.

Χωρίς καροτσάκι θα ξαναγίνω το μικρότερο αγοράκι.

Θα φυσάω το φυσοκάλαμο και θα φωνάζω «στάκαμαν».

Θα τρέχω τις αλάνες και θα προσπαθώ να εξουδετερώσω τις βόμβες στο Stratego.

Γιατί ποτέ δεν βρίσκω της βόμβες;

Γιατί οι δικοί μου στρατιώτες ανατινάσσονται χωρίς έλεος και αδειάζουν την καρτέλα του παιχνιδιού;

Ποιες είναι οι σωστές κινήσεις;

Που βρίσκεται ο στρατηγός;

Η μια μάχη χαμένη μετά την άλλη.

Απώλεια εδάφους.

Απώλεια ανθρώπινου δυναμικού.

Ερήμωση.

Όλα χαμένα.

Σώσε ό,τι είναι να σώσεις.

Ο πόλεμος ως το τέλος.

Ποιες παράπλευρες απώλειες;

Δε μου μίλησε ποτέ κανείς γι’ αυτές.

Ένα παιχνίδι είναι μόνο.

Δεν είναι παιχνίδι.

Είναι ζωή.

Παράπλευρες απώλειες αόρατες στο παρόν, αδυσώπητες στο μέλλον.

Κρατάω τις μπίλιες στα χέρια μου.

Έτοιμη για νέα μάχη κυλιόμενη.

Κρυστάλλινες μπίλιες παντός μεγέθους.

Πολλές μάχες με εναλλαγή μέσων.

Και τα κόκκινα παπούτσια εκεί.

Κολλημένα στο πάτωμα με πείσμα.

Δώστε μου μάχες να χάνω!

Οι καλύτερες μάχες είναι αυτές που δεν έχεις κερδίσει ποτέ.

Οι καλύτερες μάχες είναι αυτές που δεν έχεις κερδίσει ακόμη.

Οι καλύτερες μάχες είναι αυτές που ονειρεύεσαι κοριτσάκι.

Δώστε μου μάχες να συνεχίζω να παίζω.

Δώστε μου ματωμένες μάχες να απολαμβάνω την αναμονή της επόμενης.

Υπήρξα καλός πολεμιστής;

Μαμά

Μπαμπά

Ήμουν ο πολεμιστής που ονειρευόσαστε να αγκαλιάσετε μετά τον πόλεμο;

                                Μαρίνα Μάγκλαρη

                               Δραματοθεραπεύτρια