Ανάμεσα στην ύπαρξη και την μη ύπαρξη

Ο χοντρός δίπλα πιάνει δυο θέσεις στο μεταλλικό καναπέ και δεν χωράει άλλος. Περνά η νοσοκόμα της βραχείας. Την ρωτά. Κάνα νέο; Τίποτα ε… συμπεραίνει απ’ την μη απάντηση της.

-Συγγνώμη κύριοι χρειάζομαι 90 λεπτά για να συμπληρώσω να πάρω φάρμακα για την ψυχολογία. Τώρα βγήκα απ’ την ψυχιατρική.
-Δεν έχω ρε φίλε. Τι να σου πω. Άνεργος είμαι κι εγώ, κάνε μια βόλτα από κει μήπως βρεις κανέναν.
Η τηλεόραση παίζει αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο πόνο. Ένα τρέιλερ γράφει κάτι για το νέο ένφια.
-Αφροδίτη κάνα νέο; Επιμένει ο χοντρός. Αυτή τη φορά,
απαντά η νοσοκόμα.
-Δεν έχουμε νέο.
-Σε καμιά ώρα ε;
-Δεν σου’ πα εγώ;  Αυτοί φεύγουνε στις δύο.
-Ο αιματοκρίτης του είναι καλός. Για να δω την ακτινογραφία. Να του κόψουμε το αντιυπερτασικό. Κατουράει καλά;
-Τι γιατροί είναι αυτοί; Ορθοπεδικοί;
- Όχι,παθολόγοι.
-Ααα…
-Ζαλίζεσαι όταν σηκώνεσαι;
-Πάρ’ του την πίεση. Πονάς πολύ;
-Πονάω. Δεν μπορώ ν’ ανοίξω το στόμα μου, περιμένω δω χάμου απ’ το πρωί. Με είδε ο χειρούργος νωρίτερα. Με ξεσκόνισε. Μου ‘πε θα κάτσεις μέσα. Μου ‘κανε εξετάσεις, αίμα ούρα.
-Έκανες ακτίνες;
-Έκανα αξονική. Δεν είναι τίποτα. Τα νεύρα είναι. Με το κοπάνημα με τίναξε. Μου δώσανε ένα λόνα, πώς το λένε, λοναρίντ. Δεν είναι τίποτα. Φχαριστώ φίλε.
-Καρδιολογική πάω. Ο γιατρός δεν μπήκε μέσα. Απ’ την πόρτα μου μίλαγε. Θα βγούμε το μεσημέρι.
-Συγγνώμη να περάσω.
-Δεν πιστεύω να σου γύρισε τα μυαλά η μάνα σου και να νομίζεις ότι θα πάρει τ’ όνομα του πατέρα σου.  Τώρα σε θυμηθήκανε. Ρε τι άνθρωποι είναι. Ρε το ψέμα έχει γεννηθεί για δαύτους. Το ξανασκέφτηκες αυτό που σου ‘πα;  Εγώ, άμα βγούμε από δω μέσα, θα πάω να κλείσω ταβέρνα κι ας έρθει, όποιος θέλει. Τους είπες ποιος θα το βαφτίσει;
- Πιστεύω να μην κολλήσουμε τίποτα εδώ μέσα.
-Εγώ σου πα να μην έρθεις.

                                                       Μιχάλης Δημητρακόπουλος