ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ

... Σώματα μπρούμητα, ανάσκελα στις ασφάλτους. Αίματα στα μαλλιά, στα μυαλά... σου φοράω γάζες να σου μαλακώσω τον  πόνο... Το στομάχι ανεβαίνει στην καρδιά. Ξεκούρδιστοι αυχένες. Σπασμένα πόδια. Παίζουμε ξυλίκι. Το νέο παιχνίδι του δρόμου. Μας χωρίσανε, αδελφέ... σε στρατόπεδα. Είμαστε οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι φασίστες, οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές...

Κληθήκαμε να αποδώσουμε φόρο τιμής στον «πεσόντα» Κατεβήκαμε στους δρόμους. Γιατί μιλούσε με τα τραγούδια του για πρόσφυγες, ανέργους, μετανάστες. Γιατί έβριζε την βία που γεννά το σύστημα και την αναπαράγει το κατεστημένο. Τον είχαμε κατατάξει σε αυτούς με την αντιφασιστική δράση. Δολοφονήθηκε. Εν ψυχρώ. Δολοφονία που αποδόθηκε σε κίνητρα πολιτικά. Ο ‘’πεσών’’ αποφασίστηκε να γίνει άγαλμα. Οι γονείς από τούδε και
στο εξής να φοράν ρούχα πένθιμα.

Θα κληθούμε να αποδώσουμε φόρο τιμής σε άλλους ‘’πεσόντες’’. Θα βγούμε πάλι στις πλατείες. Θα τα σπάσουμε... εις μνήμην. Θα αλλάξουμε μόνο τις σημαίες, τα χρώματα και τα σύμβολα. Αυτονόητη αντίδραση της προηγούμενης δολοφονίας; Οργανωμένη υποκίνηση για την πρόκληση αντιποίνων; Μελετημένο σχέδιο πολιτικών συμφερόντων; Οι γονείς αποφασίστηκε από τούδε και στο εξής να φοράν ρούχα πένθιμα.

Έχω να σου πω και για ένα άλλο συμβόλαιο θανάτου. Ανθρώπου του πνεύματος που αυτοκτόνησε. Έπεσε από το κάστρο του Μολύβου. Από θάρρος ή από δειλία. Ίσως αναφέρθηκε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Αυτήν την αυτοκτονία εγώ την παίρνω την ευθύνη και στην μετράω σαν μια ακόμη δολοφονία. Σου παραθέτω το γράμμα που άφησε...

Προς ημάς… «Δυστυχώς όλα τα κραυγαλέα και βδελυρά έχουν κατακυριεύσει τον τόπο σαν ένας κύκλος νοήματος που όρχειται με το σκότος. Έχοντας την πεποίθηση ότι ένας κόκκος αλήθειας είναι ενεργητικότερος από ένα οικοδόμημα ψευδαισθήσεων και εν πλήρει νηφαλιότητα –όπως όταν μυρίζεις γιασεμί- απεφάσισα μη δυνάμενος πλέον να υφίσταμαι το ειδεχθές άλγος των κοινωνικών συνθηκών την εκούσια ολοκλήρωση του βιολογικού μου κύκλου... έρρωσθε...».

Κύπριος φοιτητής δικαιώνεται μετά από 10 χρόνια. Τον θυμάσαι; Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου στην Θεσσαλονίκη; Αστυνομικοί με πολιτικά, δήθεν διαδηλωτές τον έσπασαν στο ξύλο. Οι άλλοι με τα ρούχα της δουλειάς, χάζευαν το θέαμα. Στις απολογίες είπαν, ότι ο φοιτητής φταίει. Ή να σ’ το πω καλύτερα η ανυπόταχτη ζαρντινιέρα. Μπερδεύτηκαν βλέπεις τα κορδόνια του παπουτσιού του στο ‘’έπιπλο’’ και το κεφάλι του έπεσε πάνω στις κλωτσιές. Το συμβούλιο επικρατείας την αθώωσε! Η δικαιοσύνη έκανε κατάλογο με τις τιμές των πληγών, τιμολόγησε, έκοψε τσεκ. Τιμώρησε την εγκληματική πράξη της ζαρντινιέρας κι απεφάνθη αποζημίωση για σωματική ταλαιπωρία, ψυχικό πόνο και ηθική βλάβη. Ο φοιτητής, κατέθεσε… Ήρθαν όλοι πάνω μου και με χτυπούσαν με δύναμη. Με σπάσανε στο ξύλο. Εκλιπαρούσα για βοήθεια. Ούτε σε ταινία δεν είχα δει αυτά που μου έκαναν. Απορώ γιατί τέτοιο μένος. Πίστευα ότι θα με σκοτώσουν».

Σου αναβοσβήνω το κόκκινο του κινδύνου. Της στιβαρής δικτατορίας. Σου στέλνω μηνύματα μορς. Σου λέω ότι ζούμε στην καρδιά του οργανωμένου εγκλήματος. Η κοινωνία σου αντί να γεννά τέχνη, γεννά ξυράφια και καρφιά. Ζεις σε πολίτευμα κρανοφόρας δημοκρατίας. Η παράταξη σου σε παραπλάνησε ότι φορά τα άμφια της δημοκρατίας. Γιατί σε αυτήν την κυρία είναι που όλοι υποκλινόμαστε. Σου έχουν σχέδιο εξόντωσης και εκμεταλλεύονται την δολοφονία σου πολιτικά. Αν έβαζα τίτλο στην εποχή θα της έδινα αυτόν ¨της διχοστασίας¨, και ¨της αποδυνάμωσης¨.

Λένε πως για να κυβερνάς με ασφάλεια και να διατηρείς την εξουσία σου, φρόντισε να σπείρεις την διχόνοια ανάμεσα στους αντιπάλους. DIVIDE ET IMPERA.. ή αν θες αλλιώς διαίρει και βασίλευε...

Ο επίλογος θα είναι να στρέψουμε σε εμάς τα μαχαίρια;;;

                                       Μαίρη Γεωργιοπούλου