Δείγματα νεοελληνικού πολιτισμού. Carnation story.

Τα μυστικά του κήπου.

Σε μία χώρα που καταρρέει ολοταχώς, που ολοένα βυθίζεται και πάτο ακόμα δε βρίσκει, ασθμαίνοντας από το βάρος των μνημονίων και που οι πολίτες δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να ανταποκριθούν στην καθημερινότητα, στις πίστες τουναντίον των μαγαζιών της νύχτας, συμβαίνουν μεγαλειώδεις καταστάσεις. Απρόσμενα γεμάτες, ίσως όχι όσο  πριν στα χρόνια της επίπλαστης αφθονίας, αλλά κάποιοι συνεχίζουν να κάνουν “ζημιές”, γιορτάζοντας μεγαλόπρεπα τα ανθεστήρια.

Ο λουλουδοπόλεμος και τα κάνιστρα πετιούνται σωρηδόν στις πίστες, και ούτε καν μοσχομυρίζουν.

Η δικαιολογία πάντα η ιδία, “η φτώχια θέλει καλοπέραση’’… να ήταν  τουλάχιστον καλόγουστη;!

Αυτή η νεοελληνική decadence επίδειξη στις πίστες καθιστά τον  νεοέλληνα που συνωστίζεται
ατάκτως με άλλους ομόσταυλούς  του, πανίσχυρο και κατά φαντασία πρώτο ανάμεσα στους πρώτους, (με τον παρά μου και την κυρά μου), ενώ στην πραγματική ζωή φοβισμένος  πόντικας και υποτελής όνος του ρωμαίικου. Ο λουλουδοπόλεμος  είναι “μια κάποια λύσις”.

Το οθωμανικό μας παρελθόν μετά βδελυγμίας θέλουμε -χωρίς επιτυχία- να αποτινάξουμε από πάνω μας, αλλά η ψυχοσύνθεση, οι συνήθειες και η διασκέδαση για μια  μεγάλη μερίδα του νεοελληνικού  πληθυσμού είναι ανατολίζουσα. Με μεγάλη όμως επιτυχία! Ενώ συγχρόνως μιμείται ανεπιτυχώς  και με επαρχιώτικο τρόπο τη δύση μ’ ένα επίχρισμα που λίγο να το ξύσεις φαίνεται η διάβρωση και η σκουριά κι ένα  τουρκομπαρόκ μεγαλείο. Φέρε μια βόλτα  τσίφτισσα, τσιγγάνα, τουρκογύφτισσα.

Στη χώρα που χτυπιέται σαν το χταπόδι ανάμεσα σε δυο δίπολα και που είναι τροχοπέδη για την εξέλιξή  της, της αρχαίας  ελληνικής  κληρονομιάς, αναμιγμένης με αγίους, με σταυρούς και περιφορές  οστών, που δεν ξέρεις  πού αρχίζει το ένα και πού τελειώνει το άλλο, δυο κόσμων ασύμβατων μεταξύ τους.

Γαρύφαλλο στ’ αυτί και πονηριά στο μάτι.

Στη χώρα που οι κλέφτες και οι λωποδύτες  ονομάζονται κύριοι, και κυκλοφορούν σαν “κύριοι” ανάμεσά  μας, στη χώρα που οι ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες και οι αμόρφωτες τηλεπερσόνες διαμορφώνουν κουλτούρα, οι νεοέλληνες χαζεύουν την τηλεόραση και χάφτουν κατά το μάλλον ή ήττον, όπως εύστοχα λέει, ο Καστοριάδης.

Οι άνθρωποι με τα γαρύφαλλα.

Στη χώρα που έχουν  τσαλαπατηθεί τα εργασιακά δικαιώματα και το κράτος δικαίου αποτελεί επιστημονική φαντασία, ο λαός φέρεται ακόμα σαν ραγιάς, έρμαιο του ό,ποιου  πολιτικού  πάθους του, εμπιστεύεται  και ψηφίζει έχοντας πελατειακή σχέση με τα πολιτικά κόμματα, άγεται και φέρεται από δημαγωγούς  κοτζαμπάσηδες, που λόγο δίνουν μόνο στους ξένους εντολοδόχους τους, με το αζημίωτο φυσικά.

Αν χρειαστεί το πόπολο να αντισταθεί, αντιστέκεται  μόνο παρακολουθώντας από την τηλεόραση τούς κατ’ ευφημισμό κυβερνητικούς  του εκπρόσωπους, μουντζώνοντας τους και βρίζοντάς τους.  

Ο μόνος τρόπος για να βγει με ηχηρό τρόπο και να διαμαρτυρηθεί δυναμικά κι επί της ουσίας στους δρόμους είναι μόνο, αν απαγορευθεί το facebook.

Στη χώρα που καυχιόμαστε για το πλούσιο λεξιλόγιό μας, αλλά έχουμε  περιοριστεί στην επικοινωνία μας με ένα ‘’δεν υπάρχει’’  και με ένα “super”. Συν η κυριαρχία των Greeklish.

Που κανονικά στα σχολεία θα έπρεπε να διδάσκονται ο Ραφαϊλίδης, ο Πετρόπουλος, ο Καστοριάδης και κυρίως το μεγαλόπνοο «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ» , ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ, για να αφυπνιστούν μυαλά  και  συνειδήσεις κι όχι να διδάσκονται εθνικές μυθολογίες.

Στη χώρα που wannabe Ευρώπη, την ώρα που και η ίδια η Ευρώπη  ασθμαίνει και ναζιστοποιείται τόσο φανερά όσο ποτέ, η Ελλάδα με διαγνωσμένο πλέον διπολισμό, ξεχνά ότι είναι η τελευταία επαρχία του βυζαντίου, όντας το μοναδικό θεοκρατικό κράτος στην Ευρώπη. Φοβάται τον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας και μέσα στο θολωμένο της μυαλό φαντασιώνεται Ευρώπες. Αχ Ευρώπη! Εσύ μας μάρανες, που τραγουδούσε και ο Πανούσης.

Γαρύφαλλα σκορπώ για σένα που αγαπώ.

Στη χώρα που εσχάτως ενέσκηψαν ψευτοπαλίκαρα, που αντρισμό νοούν  τα παντελόνια, όπως σωστά λέει σ’ ένα στίχο ο Γιάννης Τσατσόπουλος και τα βάζουν με αδύναμους και κυνηγημένους μετανάστες, κλωτσώντας  πάγκους στις λαϊκές αγορές, ξεχνώντας ότι το μεταναστατευτικό στην Ελλάδα έχει φτάσει σε αριθμούς του1960, -αν δεν τους έχει ξεπεράσει κιόλας-, μόνο που τώρα εξάγει νέους με ικανότητες, γιατί φωτισμένα μυαλά δεν χρειάζεται αυτός ο τόπος.

Όταν εμείς είχαμε πολιτισμό αυτοί ζούσαν στα δέντρα.

Στη χώρα των παντοδύναμων νεοελλήνων, που κομπάζουν για την μοναδικότητα τους και πορεύονται σχεδόν δυο αιώνες με δάνεια από τους ξένους τοκογλύφους περιμένοντας μόνιμα από μηχανής βοήθεια.

Εσχάτως φροντίζει ο Πούτιν για την Ελλάδα, όπως  διατείνονται σωρία  του σωρού σκουπιδό-ιστότοποι. Γιατί τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;

Μόσχος και γαρυφαλλάκι.

Το πιο λυπηρό είναι ότι από τα στίφη που διασκεδάζουν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου στις πίστες, βρίσκονται και διασκεδάζουν ξέφρενα και νέοι.

Οι νέοι που είναι το μέλλον αυτής της χώρας και η ελπίδα για μια επανάσταση στέκονται αποχαυνωμένοι και μακάρια ζαλισμένοι από τα ντεσιμπέλ και το πετρέλαιο που πίνουν για να φτιάξουν κεφάλι, διασκεδάζοντας με τον παρωχημένο τρόπο των πατεράδων τους.

Μέχρι τότε ο λουλουδοπόλεμος είναι μονόδρομος.

Φυσικά αναμεμειγμένοι μέσα στην νεοελληνική  σαλάτα υπάρχουν στριμωγμένοι και ποδοπατημένοι, οι φωτισμένοι και υποψιασμένοι άνθρωποι που αντιστέκονται, όπως μπορούν και αναμετριούνται καθημερινά με την αμόρφωτη πλέμπα και τα κομματόσκυλα για τα αυτονόητα, αποτελώντας  μειονότητα και γραφικές φιγούρες  για τις  παραπάνω φυλές.

‘’Μην αμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας νερό.

Το μέλλον μας θα έχει πολλή ξηρασία’’.

Μιχάλης Κατσαρὸς

                                                                        

                                                                         Βασίλης Γρίβας

                                                                          Εικονογράφος