Η ΦΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

Δολοφονίες, βιασμοί, απαγωγές, ληστείες…. Κάθε μέρα όλων των λογών εγκλήματα λαμβάνουν τόπο και κατά καιρούς κάποια ιδιαίτερα συγκλονιστικά, που μας κρατάνε καθηλωμένους και σαν μικροί ηδονοβλεψίες περιμένουμε να μάθουμε από το χαζοκούτι και την πιο μικρή, την πιο αηδιαστική λεπτομέρεια. Πώς, πότε, γιατί, με ποιον τρόπο; «Δώστε μας κι άλλες, θέλουμε όλες τις λεπτομέρειες, πώς τον τεμάχισε, πώς την έσφαξε»; Παραδείγματα πολλά… Ο νεαρός φοιτητής Βαγγέλης, η μικρή Μυρτώ από την Πάρο, η τετράχρονη Άννυ, η Ζωή από την Ξάνθη… Και αφού τα μάθαμε όλα έρχεται ο σχολιασμός στα socialmedia... «Κάψτε τον, χτυπήστε τον, κρεμάστε τον,
πετροβολήστε τον, κόψτε του τα γεννητικά όργανα, σουβλίστε τον, βιάστε τον» και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς για την ‘’φχαρίστηση’’ της εκδίκησης, την απονομή δικαιοσύνης. Η φχαρίστηση που τον έκανες να πληρώσει, να πονέσει, όπως πόνεσε το θύμα. Να τον βλέπεις να λυγίζει μπροστά σου και να ζητάει έλεος, σαν θλιβερό σκουλήκι που είναι. Τι υπέροχο συναίσθημα η εκδίκηση, λυτρωτικό!!!! Ή μήπως όχι; Από πού προέρχεται όμως όλο αυτό το μίσος και αυτή η ευκολία να πάρουμε αμέσως τα όπλα και το αίμα μας πίσω; Ταυτιζόμαστε με το περιστατικό ή είμαστε απλά θυμωμένοι; Άϊντε και την παίρνουμε την εκδίκηση μας. Το θύμα που πονέσαμε μήπως επανέρχεται στην ζωή; Πώς γινόμαστε καλύτεροι; Δεν είμαστε το ίδιο στυγνοί εγκληματίες; Οι μήπως και χειρότεροι; Κάποιος που έχει διαπράξει ένα τόσο φρικιαστικό έγκλημα τον θεωρούμε μισάνθρωπο, κτήνος, ψυχοπαθή, ζώο…  Εμείς τι δικαιολογία έχουμε; Μήπως πιστεύουμε ότι το κίνητρο μας απαλλάσσει από την ευθύνη αυτού που πράττουμε; ΟΧΙ. Το αποτέλεσμα μετράει. Τι είμαστε διαθέσιμοι να θυσιάσουμε για να κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό; Την ψυχή μας; Την συνείδηση μας; Δεν καταλαβαίνουμε ότι το μίσος και η βία το μόνο που παράγει είναι άρρωστες κοινωνίες; Για ό,τι αποτρόπαιο, βίαιο, σιχαμερό συμβαίνει σ’ αυτόν τον πλανήτη φταίμε ΕΜΕΙΣ. Όλα είναι δημιούργημα μας, ο καθρέπτης μας. Αν νιώθουμε ότι είμαστε θυμωμένοι με κάποιον, είμαστε με τον εαυτούλη μας. Αυτόν τον κύριο που βαριέται να κάνει την παραμικρή αλλαγή. Είμαστε θυμωμένοι με εσένα και εμένα που επιτρέψαμε να υπάρχει αυτός ο δολοφόνος, ο βιαστής, ο bully του σχολείου. Που μεγαλώσαμε και δεν κάναμε την αυτοκριτική μας και θεωρήσαμε σωστό ό,τι μας δίδαξαν. Που περιμένουμε να αλλάξει το κράτος, η κοινωνία, το σύστημα, οι φίλοι μας, οι γονείς μας για να αλλάξουμε και εμείς. Που επαναλαμβάνουμε τις χιλιοειπωμένες, φιλοσοφημένες ατάκες:  ‘’Αφού όλοι έτσι κάνουν, γιατί να μην το κάνω και ‘γω’’; Αν έχεις τέτοια μυαλά, δεν θα κάνεις τίποτα στην ζωή σου. Ο κόσμος είναι σκληρός, έτσι πρέπει να ΄σαι και ‘σύ; ‘’Σιγά… εσύ θα σώσεις τον κόσμο; Κοίτα να βολευτείς και άσε τους άλλους’’.  Δεν λέω να σώσουμε τον κόσμο, αλλά τους εαυτούς μας. Εγωιστικό; Καθόλου. Η αλλαγή έρχεται πάντα από τον πυρήνα, από μέσα προς τα έξω κι όχι αντίθετα.  Αν αγαπήσουμε και σώσουμε εμάς, τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να σώσουμε και τον κόσμο. Ας γίνουμε η αλλαγή που θα θέλαμε να δούμε, ας φερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας φερθούν, ας χαμογελάμε ακόμα και αν πονάμε, ας αγαπήσουμε με όλο μας το είναι, ας παίξουμε σαν να είμαστε παιδιά, ας γίνουμε φως, ας γίνουμε επιτέλους αλήθεια. Ο καλύτερος τρόπος για να αλλάξουμε την συνειδητότητα των άλλων είναι το παράδειγμα μας.

« Η φρίκη της εμπειρίας Χίτλερ δεν ήταν το τι διέπραξε εκείνος εναντίον της ανθρώπινης φυλής, αλλά το ότι η ανθρώπινη φυλή του το επέτρεψε. Αυτό που προκαλεί κατάπληξη δεν είναι μόνο ότι ήρθε ένας Χίτλερ, αλλά ότι τόσοι άλλοι τον ακολούθησαν. Η  ντροπή δεν είναι μόνο ότι ο Χίτλερ σκότωσε εκατομμύρια Εβραίων, αλλά ότι έπρεπε να σκοτωθούν εκατομμύρια Εβραίων πριν αποφασίσουν οι άνθρωποι να τον σταματήσουν.

Ο σκοπός της εμπειρίας του Χίτλερ ήταν να δείξει στην ανθρωπότητα τον εαυτό της.»

Συζήτηση με τον Θεό-NealeDonaldWalsch

                                                                                       Πάολα Κουζή