Άγιε μου Βασίλη...

Η έκθεση αυτή είναι αληθινή. Την βρήκα στο internet, χαζεύοντας πριν κάποια χρόνια…  δεν θυμάμαι στ’ αλήθεια πού. Είναι ό,τι πιο σουρεαλιστικό, αληθινό, γνήσιο, απεγνωσμένο και μελαγχολικό διάβασα ποτέ…

Θέλω να γίνω τηλεόραση. Άγιε Βασίλη απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά, όταν μιλάω. Θέλω να είμαι στο κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση, όταν δεν λειτουργεί.


Όταν είμαι τηλεόραση θα έχω την παρέα του πατέρα μου, όταν έρχεται

στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμη κι αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στεναχωρημένη, αντί να με αγνοεί.

Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη πότε πότε μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.

Α! Και το τελευταίο. Κάνε με έτσι, ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση.

                                                       Μαίρη Γεωργιοπούλου