Καιρός να φεύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση …

"Οι Δυνάμεις επέτρεψαν στην Ελλάδα να ξαναγεννηθεί με τον όρο όμως, ότι θα ήταν τόσο μικρή και αδύνατη ώστε να μην μπορέσει να μεγαλώσει ούτε σχεδόν να ζήσει'', Φρανσουά Γκιζώ, Γάλλος πολιτικός και ιστορικός ...

Τι είναι επιτέλους η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ένας οικονομικός συνασπισμός που θυσιάζει τα πάντα στον βωμό της απόδοσης ή ένα δημοκρατικό σχέδιο ειρήνης, συνεργασίας και ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών; Πώς είναι δυνατόν να επιδεικνύεται τέτοια πεισματική προσήλωση σε ένα οικονομικό πρόγραμμα που αγγίζει τα όρια του παραλογισμού, προξενώντας τόση δυστυχία και ερημωτική υποτέλεια; Πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα των λαών και να παραγνωρίζονται οι συνταγματικές ελευθερίες τους από την ίδια την ΕΕ; Πώς είναι δυνατόν να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όταν χύθηκε αίμα για την κατάκτησή τους; Πώς είναι δυνατόν οι χώρες να μετατρέπονται σε οικονομικούς καταυλισμούς και οι λαοί τους να γίνονται δούλοι γραφείων ευρέσεως εργασίας με μίζες; Πού είναι η δημοκρατία; Η λογιστική,
όπως και κάθε γλώσσα των αριθμών, μπορεί να οδηγήσει σε τερατουργίες. Η Ευρώπη σήμερα πάσχει από τη ρεαλιστική πολιτική των αριθμών, αλλά αυτό που συμφέρει μία επιχείρηση δεν είναι κατ’ ανάγκην προς συμφέρον της κοινωνίας. Είναι εγκληματικό να χαράσσονται οικονομικές πολιτικές ερήμην της κοινωνίας. Εγκέφαλοι και διάνοιες επεξεργάζονται τα τραπεζικά προγράμματα και χαράσσουν τις οικονομικές πολιτικές με απώτερο σκοπό την υποδούλωση, τη συρρίκνωση και την τελική κατάργηση του κράτους. Η πάγια θέση του οικονομικού φιλελευθερισμού ότι η δημιουργία πλούτου χάρη στην άνευ εμποδίων επιχειρηματικότητα ευνοεί τελικώς την κοινωνία, αποδεικνύεται κάθε

φορά μια φούσκα. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να καταλάβει κανείς τι θα γινόταν αν κυβερνούσαν οι επιχειρήσεις. Ο απλός πολίτης της Ένωσης βλέπει και βιώνει καθημερινά τα αποτελέσματα των ιδιωτικοποιήσεων, την καλπάζουσα ανεργία και την ασφυκτική οργάνωση της καθημερινότητας.

Έτσι, μια μικρή χώρα με περιορισμένα παραγωγικά μέσα και ιδιαίτερη παραγωγική νοοτροπία έχει ανάγκη από ένα δίκαιο κράτος. Εάν αφεθεί στο έλεος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, δεν θα μείνει τίποτε. Σκεφθείτε μόνο το προοδευτικό πνεύμα των αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης που με τον όρο ανάπτυξη εννοούν τη μεταφύτευση του Λος Άντζελες και της ισπανικής Ριβιέρας στις περιοχές τους. Η λογική αυτή πρέπει να καταπολεμηθεί πάση θυσία, όποια κι αν είναι τα βραχυπρόθεσμα οφέλη της.

Όπως και να έχει πάντως, οι αναπτυξιακές προοπτικές της Ευρώπης είναι περιορισμένες. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να αλλάξει η κρατούσα καταναλωτική, οικονομιστική αντίληψη. Και γι’ αυτό η Ελλάδα δεν πρέπει να περιμένει. Δεν διαθέτουμε ισχύ, διαθέτουμε όμως μία αντιωφελιμιστική παράδοση, που δεν πρέπει να θυσιασθεί στο βωμό του αλόγιστου "προοδευτισμού".

Ο Ντελόρ, που ώθησε την Ευρώπη προς αυτή την κατεύθυνση, το μετάνιωσε. Ήταν, όμως, αργά ....

Καιρός λοιπόν να φεύγουμε πριν να είναι πολύ αργά ....

                                                            Giorgio Perone

                                                       Ανταποκριτής από Βρυξέλλες